Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

γράφει ο Γιάννης Σιδέρης*

Η ερχόμενη Κυριακή είναι τόσο καθοριστική για το μέλλον του τόπου. Οι ευρωεκλογές έχουν λάβει ξεκάθαρα χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Σε αυτό συνηγορούν τα κόμματα τις συγκυβέρνησης, όπου θέτουν προς τους πολίτες το δίλημμα «σταθερότητα ή ανατροπή». Προσπαθούν να μας πείσουν ότι η διακυβέρνηση της χώρας από το συγκυβερνών μόρφωμα, οδηγεί την χώρα στην έξοδο από την κρίση!
Οποιοδήποτε σχόλιο επ’ αυτού περιττεύει. Είναι τόσο εξόφθαλμα παραπλανητική και λαϊκίστικη η προσπάθεια συσπείρωσης των ψηφοφόρων τους, όπου δεν επιδέχεται κριτικής. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια δε από τον φερόμενο ως πρωθυπουργό να παραπλανήσει τους πολίτες, έφτασε στο σημείο να ανασύρει το σχέδιο Βενιζέλου για 770 χιλιάδες θέσεις εργασίας!

Και αν για την συγκυβέρνηση τα πεπραγμένα της ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενα, αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης*

Όσο πλησιάζουμε προς τις ευρωεκλογές, τόσο οι Κυβερνώντες θα διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, σε μια ακόμη προσπάθεια εξαπάτησης των πολιτών, ώστε να υφαρπάξουν όσες περισσότερες ψήφους μπορούν, αντλώντας τες ει δυνατόν, από μια δεξαμενή τρομοκρατημένων πολιτών!

Πρωτογενές πλεόνασμα, «σκληρή διαπραγμάτευση» με την τρόικα, μείωση ανεργίας σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, αναμονή της ανάπτυξης (έλεος πια!), τερματισμός μνημονίων, θα είναι ένα τμήμα της ατζέντας τους. Όμως η καθημερινότητα του πολίτη, δεν μπορεί να διαστρεβλωθεί. Η περιθωριοποίηση όλο και μεγαλύτερου ποσοστού του λαού είναι ένα γεγονός, που δεν είναι ικανή καμία ρητορική να αλλάξει, προσδίδοντας έστω και κάποια ψίγματα αισιοδοξίας.

Τί απομένει λοιπόν στους κυβερνώντες; Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη. Ο φόβος πρέπει να διακρίνεται από τη σχετική συναισθηματική κατάσταση του άγχους το οποίο εκδηλώνεται ως εσωτερική ένταση και το οποίο συνήθως συμβαίνει χωρίς την ύπαρξη οποιασδήποτε εξωτερικής απειλής, απειλής μάλιστα που γίνεται αντιληπτής ως ανεξέλεγκτης ή αναπόφευκτης. Στην περίπτωση της συναισθηματικής κατάστασης του φόβου έχουμε να κάνουμε σχεδόν πάντα με μελλοντικά γεγονότα, με καταστάσεις ή συμπεριφορές τις οποίες μπορούμε να διαφύγουμε ή να αποφύγουμε. Ο φόβος θα μπορούσε επίσης να είναι μια στιγμιαία αντίδραση σε κάτι που συμβαίνει στο παρόν.
Όταν όμως ο φόβος συνεχίζει να υφίσταται, ενώ δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος και σε καταστάσεις υπερβολικού στρες, τότε μετατρέπεται σε φοβία και γίνεται εμπόδιο στην φυσιολογική αντιμετώπιση της καθημερινότητας του ατόμου. Η φοβία είναι ένας επίμονος και παράλογος φόβος κάποιου συγκεκριμένου αντικειμένου ή κατάστασης, που έχει ως αποτέλεσμα την επιθυμία αποφυγής αυτού αντικειμένου που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί σπουδαία πηγή κινδύνου.

Ο γενναίος καθορίζεται με βάση τον ανθρώπινο φόβο και το ανθρώπινο θάρρος δηλαδή αν κάποιος δείχνει θάρρος εκεί που οι περισσότεροι ή όλοι φοβούνται, είναι τότε γενναίος. Επίσης επειδή το θεωρεί καλό και μπορεί να ενεργεί έτσι ακόμα κι αν δεν είναι κανένας παρών.

Δεν πρέπει να χαρακτηρίσουμε γενναίο εκείνον που έχει θάρρος χάρη στην πείρα του όπως οι επαγγελματίες στρατιώτες γιατί χάρη στην πείρα τους ξέρουν ότι σε τούτο τον τόπο ή ή τον χρόνο ή κάτω απ ‘τις συγκεκριμένες συνθήκες δεν μπορούν να πάθουν κακό. Επίσης ούτε, και όσοι δεν έχουν πείρα σχετικά με τις ενδεχόμενες συνέπειες, πρέπει να χαρακτηριστούν γενναίοι γιατί είναι απελευθερωμένοι από τον φόβο της απειρίας τους.

Υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούνται γενναίοι εξ αιτίας των παθών τους όπως οι ερωτευμένοι ή οι θρησκευόμενοι. Ούτε αυτούς τους λέμε γενναίους, διότι αν τους στερήσουμε το πάθος τους, παύουν να είναι γενναίοι.

Ούτε είναι ανδρεία όταν οι άνθρωποι υπομένουν τον κίνδυνο από ντροπή μπροστά στους συμπολίτες τους. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

«Αν λοιπόν o φόβος προκύπτει από την προσδοκία ότι θα πάθουμε κάποια συμφορά, είναι φανερό ότι κανείς από εκείνους πού νομίζουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν κανένα κακό, δε φοβάται. Και δεν φοβούνται ούτε αυτά πού νομίζουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν, ούτε εκείνους από τούς οποίους δεν νομίζουν ότι θα τα πάθουν, και ούτε και τότε φοβούνται, όταν δεν νομίζουν ότι πρόκειται να πάθουν τίποτε. Συνάγεται λοιπόν ότι κατ’ ανάγκη φοβούνται εκείνοι πού νομίζουν ότι κάτι θα πάθουν, και τα πρόσωπα από τα όποια φοβούνται ότι θα το πάθουν, και αυτά πού θα πάθουν, και το χρόνο πού θα το πάθουν.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »