Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

του Δημήτρη Καζάκη

Δραματική επιδείνωση της σοβαρής υλικής στέρησης στα ελληνικά νοικοκυριά υποδηλώνουν τα στοιχεία που συνέλεξε η Eurostat για το 2014. Ο δείκτης υλικής στέρησης μετρά το ποσοστό όσων ζουν σε συνθήκες όπου έχουν πληγεί σοβαρά από την έλλειψη πόρων. Ο δείκτης σοβαρής υλικής στέρησης αντιπροσωπεύει το ποσοστό όσων ζουν σε νοικοκυριά που στερούνται επαρκή σίτιση, θέρμανση, τηλέφωνο, έγχρωμη τηλεόραση, τηλέφωνο, ενώ αδυνατούν να έχουν μία εβδομάδα διακοπών μακριά από το σπίτι, ή να εξυπηρετήσουν υποθήκες, ενοίκια, λογαριασμούς κοινής ωφέλειας, κλπ.

Το 2014, από τις χώρες που έστειλαν δεδομένα στην Eurostat, η πιο σημαντική αύξηση της σοβαρής υλικής στέρησης ήταν στην Ελλάδα (+1,4 ποσοστιαίες μονάδες). Ακολουθούν το Βέλγιο και η Ισπανία (και οι δύο +0,8 ποσοστιαίες μονάδες) η Μάλτα (+0,7 ποσοστιαίες μονάδες). Τα ποσοστά φαίνεται να μειώθηκαν σημαντικά στη Βουλγαρία (-9,9 εκατοστιαίες μονάδες), τη Λετονία (-4.8 ποσοστιαίες μονάδες), την Πολωνία (-1,5 εκατοστιαίες μονάδες), την Ουγγαρία Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του συναρμολογητή

Προσπαθώ να μαζέψω στο νου μου ότι δήλωση έχει γίνει από την αποφράδα εκείνη ημέρα της ένταξης της χώρας μας σε διεθνή οικονομικό έλεγχο (και όχι μόνο). Παπακωνσταντίνου, Παπανδρέου, Βενιζέλος, Στουρνάρας (και ως πρόεδρος του ΙΟΒΕ), Σαμαράς , μοιάζει να επαναλαμβάνονται, αλλάζοντας απλά τις ημερομηνίες αναμονής της έρμης της ανάπτυξης. Έτσι, από το 2011 που πρωτοαναμενόταν βάσει των λεγομένων του πρώην τσάρου της κυβέρνησης Παπανδρέου, έχουμε φθάσει αισίως στην βέβαιη έλευσή της μέσα στο 2014, κατά τον Στουρνάρα. Ανάπτυξη πουθενά. Έχει γίνει ανέκδοτο. Ο φίλος μου ο καφετζής τις προάλες με ρώτησε: «Ρε μην είδες την ανάπτυξη όπως ερχόσουν;» τι να του απαντήσω; Βλέπετε, δε θέλω να χαρακτηριστώ και λαϊκιστής. Αυτό μου’ λειπε τώρα στα 45 μου! Του απαντώ λοιπόν με στόμφο: «Απαραίτητη προϋπόθεση για την έλευση της ανάπτυξης, είναι, η απαρέγκλιτη εφαρμογή του προγράμματος που μας έχουν επιβάλλει οι δανειστές μας.»
 
   Πηγαίνοντας σπίτι όμως αναρωτήθηκα. Αν εφαρμοσθούν όλα κατά γράμμα, άραγε τι θα αλλάξει στην καθημερινότητα των πολιτών αυτής της χώρας; Οικονομολόγος δεν είμαι, προσπαθώ όμως να προσεγγίσω το θέμα με την κοινή λογική, η οποία τίθεται καθημερινά σε αμφισβήτηση από τους κυβερνώντες… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Φανταστείτε μία πόλη στης οποίας τους κατοίκους η κυβέρνηση θα πρόσφερε σταθερό εισόδημα διαβίωσης, ανεξάρτητα από το ποιοι ήταν και τι έκαναν… Αυτό ακριβώς συνέβη πειραματικά, για μία χρονική περίοδο 4 ετών κατά τη δεκαετία του 1970, στον Καναδά, όταν κυβέρνηση και τοπική αυτοδιοίκηση αποφάσισαν να διασφαλίσουν ένα εγγυημένο μίνιμουμ εισόδημα στις φτωχότερες οικογένειες της πόλης Ντοφίν της Μανιτόμπα.

Λίγα πράγματα έχουν γίνει γνωστά σχετικά με τα αποτελέσματα του πειράματος στη μικρή πόλη αγροτών, καθώς η καναδική κυβέρνηση για άγνωστους λόγους προτίμησε να μη δημοσιοποιήσει τα πορίσματα.

Επειτα, όμως, από πενταετή έρευνα και επίμονο αγώνα, η καθηγήτρια και κοινωνική ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Μανιτόμπα, Εβελιν Φόρτζετ, κατάφερε το 2009 να βρει πρόσβαση στα σχετικά αρχεία. Και αυτό που εξήγαγε ως συμπέρασμα ήταν ότι το εν λόγω πειραματικό πρόγραμμα θα μπορούσε να εφαρμοστεί και να λειτουργήσει με εξαιρετικά ποσοστά επιτυχίας.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

«Βλέποντας τις αποδόσεις των ισπανικών και ιταλικών ομολόγων να σημειώνουν πτώση τις τελευταίες ημέρες, είναι αδύνατον να μη διερωτηθεί κανείς τι είναι αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν και να επιλύσουν οι αγορές», αναφέρει δημοσίευμα του Raul Ilargi Meijer, το οποίο αναδημοσιεύτηκε από τον οικονομικό ειδησεογραφικό ιστότοπο Business Insider.

Και προσθέτει: «Το ιταλικό σύννεφο θα…σκεπάζει για πολλούς μήνες ακόμη την Ευρώπη, η Κύπρος βυθίζεται στα σκάνδαλα, ο φίλος του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ και Υπουργός Προϋπολογισμού Ζερόμ Καϊζάκ αποδείχτηκε κοινός απατεώνας, ενώ ακόμη και στην Ισπανία η πριγκίπισσα Κριστίνα φέρεται να εμπλέκεται σε οικονομικό σκάνδαλο, όπως επίσης ζήτημα χρόνου είναι να ξεσπάσει σε όλο της το εύρος και η υπόθεση του Πρωθυπουργού Ραχόι».

Οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι καλούνται να πληρώσουν ακόμη μία φορά τους διεφθαρμένους Έλληνες, Ιταλούς, Κύπριους, Ιρλανδούς, Πορτογάλους και Ισπανούς, ως εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες να εθελοτυφλούν και να μη βλέπουν πως και αυτή η νέα απόπειρα διάσωσης της Ε.Ε. είναι καταδικασμένη να αποτύχει, καθώς και πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την εθελούσια διάλυση, τονίζει εμφατικά το δημοσίευμα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Βράδυ, γύρω στις έντεκα, πριν ένα μήνα περίπου. Κάπου στο κέντρο της Αθήνας.

Καθώς άνοιγα το βήμα για να προλάβω το λεωφορείο, τον είδα ζαρωμένο και κουκουλωμένο μ’ένα ξεφτισμένο πάπλωμα, κοντά σ’ένα περίπτερο. Φαινόταν να κοιμάται. Μου έκανε εντύπωση πόσο νέος ήταν, το πολύ 25. Έσκυψα κι έχωσα ένα 5ευρο μέσα στο πάπλωμά του, προσέχοντας όσο μπορούσα να μη τον ξυπνήσω. Προχώρησα, όταν άκουσα, ξαφνικά, μια ξέψυχη φωνή, σαν ψίθυρο:

– Φίλε!

Γύρισα προς το μέρος του και πλησίασα. Μου έκανε εντύπωση πόσο ευγενικό παρουσιαστικό είχε, κοιτώντας τον καλύτερα τώρα.

– Φίλε, συνέχισε, δεν μ’αρέσει να παραπονιέμαι, αλλά από το πρωί είσαι ο μόνος που πέρασε και μου έδωσε κάτι! Σ’ευχαριστώ!

Μου’ρθε να κλάψω όταν τον είδα να χαμογελάει μελαγχολικά. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

“Το να είσαι ένας φτωχός άνθρωπος είναι δύσκολο, αλλά το να είσαι μια φτωχή φυλή σε έναν τόπο γεμάτο δολάρια είναι το πιο σκληρό απ’ όλα.”

W.E.B. DuBois

H οικονομία της Γκάνας καλπάζει! Στην πρωτεύουσα Άκκρα, δεκάδες γερανοί υψώνονται στον ορίζοντα, κατασκευάζοντας νέα σύγχρονα κτίρια που θα στεγάσουν γραφεία τραπεζών, πολυεθνικών και ντόπιων εταιρειών. Η έκρηξη στον κατασκευαστικό τομέα είναι κάτι που μπορεί να δει κανείς στις νέες καλές γειτονιές που περικυκλώνονται από φράχτες και συρματοπλέγματα, καθώς και στα εμπορικά κέντρα που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο.

Ένα ντοκυμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου

Από το 2000, η Γκάνα αναπτυσσόταν με ένα ετήσιο μέσο όρο της τάξης του 5%, για να εκτοξευτεί το 2011 στο 14,4%. Με κινητήριο δύναμη τα έσοδα από το χρυσό (είναι η δεύτερη παραγωγός χρυσού στην Αφρική και πέμπτη στον κόσμο), το κακάο και πρόσφατα απ’ το πετρέλαιο, με τη βοήθεια του ΔΝΤ και με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης, η Γκάνα έγινε – τουλάχιστον στους αριθμούς – μία χώρα μεσαίου εισοδήματος, η ένατη της Αφρικής που κατακτά αυτή τη θέση.

«Οι πολιτικές είναι επιτυχημένες!», βεβαιώνει ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Γκάνα, Σαμίρ Τζάτζα. «Ξεκάθαρα η Γκάνα τα τελευταία χρόνια τα έχει πάει πολύ καλά, όσον αφορά στην δημιουργία ενός περιβάλλοντος με μακροοικονομική σταθερότητα, το οποίο είναι απαραίτητο για να υπάρχουν επενδύσεις, ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας».

Πώς, όμως, βιώνει ο πληθυσμός της χώρας αυτή την ανάπτυξη;

Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Γκάλοπ το 2012, το 53% του πληθυσμού, περίπου 12,7 εκατομμύρια άνθρωποι, δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος των τροφίμων. Μόνο το 4% δήλωσε ότι ζει άνετα με το εισόδημά του. Σχεδόν το 30% ζει ακόμα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας και με βάση το κριτήριο ότι φτωχός στον κόσμο θεωρείται όποιος ζει με 1,25 δολάρια τη μέρα, το 2011 οι φτωχοί του πλανήτη ξεπερνούσαν τα 1,2 δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Αν το κριτήριο αυξηθεί στα 2 δολάρια τη μέρα, τότε η φτώχεια έχει ρουφήξει στη δίνη της πάνω από το μισό πληθυσμό της Γης…

Ενδεικτικό των ρυθμών φτωχοποίησης του παγκόσμιου πληθυσμού είναι ότι μόνο μέσα σε ένα εξάμηνο, την περίοδο Ιούνης – Δεκέμβρης 2010, στους ανθρώπους που βρέθηκαν κάτω από το όριο της ακραίας φτώχειας προστέθηκαν άλλα 44 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Κάθισα στο μεταλλικό παγκάκι της στάσης. Κοίταξε πίσω απ, την κουκούλα, πλαγίως το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας που είχα ανοιχτό στα γονατά μου. “Κατασχέσεις για 600€”.

φωτογραφία του Henri Cartier-Bresson

“Το 36 μόλις πέρασε…” γύρισε προς το μέρος μου. Ε, θα περιμένω το επόμενο, χαμογέλασα. “Τους ξεφτιλισμένους. Μας έχουν καταστρέψει. Ας έρθουν, τι θα πάρουν; Το πολύ πολύ να κατάσχουν εμένα. Αλλά εγώ είμαι Καρυάτιδα. Μόνο στο μουσείο μπορούν να με βάλουν πια. Στο Λούβρο, ή καλύτερα στο Βρετανικό.”

Γύρισα να κοιτάξω την Καρυατιδά. Ρυτίδες σε όλο το πρόσωπο. Γυαλιά ηλίου. Κάτω από την κουκούλα του μπουφάν ξεχώριζαν μερικές αδύναμες τούφες μαλλιών βαμμένες ανοιχτόχρωμες, χάλκινες. Και στο αυτί ένα μικρό ροζ τριαντάφυλλο, το πιο παιδικό σκουλαρίκι. Χαμογέλασα ασυναίσθητα.

“Με πήραν τηλέφωνο από το ΓΝΑ, με ήθελε λέει ο διευθυντής. Ξέρεις, κι εκεί τους μειώνουν το προσωπικό. Πήγα. Τους λέω τι με θέλετε εμένα; Τι να σας κάνω; Να κάνω ενέσεις; Εγώ διοικητικό προσωπικό ήμουν” και μου περιγράφει τη δουλειά της. “Έστω να σηκώνεις τηλέφωνα, μου λένε. Είστε τρελοί, τους είπα κι εγώ κι έφυγα. Εδώ όλοι θέλουν να δουλεύουμε εθελοντικά. Ακόμα κι εγώ! Αν είναι να δουλέψω εθελοντικά να πάω στις φυλακές. Εκεί θα έχω φαγητό και κρεβάτι. Κι αν θέλει και κανένας από τους κρατούμενους να μου την πέσει θα του πω “Εγώ είμαι Καρυάτιδα” και θα του φύγει η όρεξη. Στην Ελλάδα να ξέρεις, για να τη βγάλεις πρέπει να είσαι τρελή και να σ’ αρέσει!”.

Κατέβασε την κουκούλα και με κοίταξε γελώντας. Γερόντισα. Αρχαία. Χάλκινη. Με τα λιγοστά κοντοκομένα μαλλιά της, λευκά στη ρίζα. Στο χέρι κρατούσε μια γαλάζια πλαστική σακούλα. “Εσύ δουλεύεις;” Της είπα τα χαΐρια μου. Μου έδωσε επαγγελματικές συμβουλές. Και μετά κοίταξε τη σακούλα.

“Πήγα απέναντι” και έδειξε με τα μάτια προς το κτίριο των κοινωνικών συσσιτίων του δήμου. Συσσίτιο με κόστος δυόμισι ευρώ το γεύμα. Η κοινωνική πολιτική στον μικροαστικό μας παράδεισο έχει το χαριτωμένο όνομα “Κουζίνα για όλους” και φιλοξενείται στις στήλες των γκουρμέ ενθέτων. “Ένα ευρώ το τυλιχτό”, συνέχισε. “Τι τυλίγουν και κοστίζει ένα ευρώ; Κι εμένα να τύλιγαν πιο φτηνή θα ερχόμουν. Πήρα που λες αυτά.” και μου έδειξε. “Αν τη βγάλω καθαρή σήμερα με αυτά που θα φάω τυχερή θα είμαι. Αν με ξαναδούν να μου γράψεις. Είχα κάποτε μια κάποια περιουσία. Τώρα μένω σε ένα σπίτι 24 τετραγωνικά. Λένε οι συμμαθήτριές μου να έρθουν να πιούμε καφέ. Τους λέω  καλέ, δεν χωράνε δύο μαζί στο σπίτι! Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »