Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Σεμινάριο επιμόρφωσης με εισηγητή τον οικονομολόγο και ιδρυτικό μέλος του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, Δημήτρη Καζάκη.

Το σεμινάριο πραγματοποιήθηκε στην Πάτρα, την Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014, και οργανώθηκε από το ΕΠΑΜ Πάτρας.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης*

Ενώ ο πατριωτισμός των κυβερνώντων εξαντλείται στους πανηγυρισμούς για το πρωτογενές πλεόνασμα, οι πολίτες είναι αναγκασμένοι μέσα στο 2014 να αντιμετωπίσουν ένα κράτος του οποίου η επίθεση εναντίον τους θα είναι τρομακτική. Ειρωνεία! Οι αυτοαποκαλούμενοι πατριώτες, (τύπου Άδωνη, Φαήλου κλπ) είναι αυτοί που θα ενταφιάσουν τους πολίτες της χώρας μας!

Ο Κικέρων, επηρεασμένος από την αρχαιοελληνική σκέψη, είχε ορίσει το κράτος ως «Δημόσια υπόθεση (Πολιτεία) δηλαδή υπόθεση του λαού» . Για τον δε λαό είπε: » Ο λαός δεν είναι ένα πλήθος τυχαία συναθροισμένων, αλλά η πολυπληθής ομάδα την οποία συνέχει συναίνεση δικαίου και κοινότητα συμφερόντων». Παρά την διαχρονική εξέλιξη της έννοιας του κράτους, ο ορισμός αυτός είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός όσον αφορά τα δημοκρατικά πολιτεύματα. Σίγουρα πάντως, δεν αφορά το δικό μας κράτος. Ενός κράτους που η εξουσία εκπορεύεται, όχι από τον λαό, αλλά από μια κυβέρνηση που δρα εναντίον του, εκτελώντας εντολές ξένων. Η υποτέλεια και η πλήρης υποταγή στις επιδιώξεις της ΕΕ, είναι δεδομένες για κάποιους που προσπαθούν να μας πείσουν πως ότι κάνουν το κάνουν για το καλό μας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Δημήτρη Καζάκη

To σύγχρονο έθνος που γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες των λαών εναντίον της τυραννίας τον 18ο και 19ο αιώνα, αποτέλεσε και αποτελεί μέχρι και σήμερα το ιστορικό λίκνο των κοινωνικών τάξεων. Δεν μπορούν να υπάρξουν τάξεις χωρίς τόπο, χωρίς έθνος, χωρίς πατρίδα. Γι’ αυτό και οι μετανάστες δεν έχουν ταξικό προσδιορισμό, είναι ξεριζωμένοι πληθυσμοί που μετακινούνται με τους δουλικούς όρους που επιβάλουν οι αγορές και το κεφάλαιο. Είναι δουλοπάροικοι του κεφαλαίου κι όχι εργάτες.

Οι εργάτες συγκροτούν τάξη μόνο και εφόσον διεκδικούν την πανεθνική ενότητά τους μέσα από τον αγώνα τους για κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατία, διεκδικώντας δηλαδή την πολιτική ηγεμονία στο ήδη συγκροτημένο έθνος τους, το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο αν ασκεί κυριαρχία σ’ έναν συγκεκριμένο τόπο όπου έχει καταγραφεί η ιστορική διαδρομή των αγώνων ενός λαού για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή του. Διαφορετικά δεν γίνεται.

Να γιατί ο ιμπεριαλισμός, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »