Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Ποτέ η παιδεία στη χώρα μας δεν ήταν αυτό που ήθελε η εκπαιδευτική κοινότητα. Ποτέ η παιδεία δεν ήταν αντάξια της κοινωνίας μας και της νέας γενιάς. Πάντα οι αποφάσεις για την πορεία της παίρνονταν από το υπουργικό επιτελείο ερήμην της εκπαιδευτικής κοινότητας και της κοινωνίας. Σκοπιμότητες και πολιτικές διαχειρίζονταν τα θέματα της παιδείας με αποτέλεσμα το εκπαιδευτικό έργο και ο εκπαιδευτικός να βρίσκονται μόνιμα στη γωνία.

Εάν μέχρι την εφαρμογή των μνημονίων η κατάσταση της παιδείας χαρακτηρίζονταν δύσκολη μετά την εφαρμογή των μνημονίων η κατάσταση έχει αλλάξει σε τραγική. Οι συγχωνεύσεις σχολείων είναι συνεχείς με αποτέλεσμα να δημιουργούνται σχολεία μεγαθήρια, που ούτε να διοικηθούν μπορούν, αλλά ούτε και να παρέχουν εκπαιδευτικό έργο. Οι μαθητές στοιβάζονται ανά τριάντα μέσα σε ακατάλληλες τάξεις, ανύπαρκτο εξοπλισμό, βιβλία και εκπαιδευτικούς. Οι εκπαιδευτικοί κατά χιλιάδες προωθούνται στην κινητικότητα και την απόλυση, την ίδια ώρα που κατά χιλιάδες αντικαθίστανται με άνεργους επιστήμονες που με ολιγόμηνες Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

γράφει ο Γιάννης Σιδέρης*

Ο Θ. Πάγκαλος, αντιπρόεδρος της τότε κυβέρνησης, στην Βουλή τον Φεβρουάριο του 2012 σε ερώτηση του προέδρου του ΛΑΟΣ κ. Καρατζαφέρη, για δηλώσεις του στον γαλλικό τύπο περί «εθνικής κυριαρχίας» απάντησε:

 «Υπάρχει η Ευρώπη των πατρίδων και η Ευρώπη των λαών. Εμείς, οι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές, είμαστε υπέρ των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Μπορεί να διαφωνείτε, αλλά αυτό ούτε αμάρτημα είναι ούτε έλλειψη πατριωτισμού, αλλά ένα άλλο είδος πατριωτισμού», υπογράμμισε ο κ. Πάγκαλος και πρόσθεσε: «τώρα ανακαλύψαμε τα περί εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, όταν επί τόσα χρόνια εφαρμόζαμε την κοινή αγροτική πολιτική;»

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός λοιπόν, πως οι Ελληνικές Κυβερνήσεις από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όπου ανέκραξε το ιστορικό πλέον «Ανήκομεν εις την Δύσιν», μέχρι σήμερα, ήταν πλήρως ενημερωμένες για την εξέλιξη της ΕΕ, ως έναν υπερεθνικό θεσμό, όπου απαιτεί εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών του, ως βασική προϋπόθεση για την συμμετοχή τους στην Ένωση.  Ο κ.  Πάγκαλος, εν  τη  ρύμη  του  λόγου του, είναι αποκαλυπτικός για μια ακόμη φορά! Η ΕΕ ως θεσμός, ισχυροποιείται, υπερβαίνοντας πια τα εθνικά κοινοβούλια.

Αυτό ακριβώς είναι που βιώνουμε σε αυτόν τον ιστορικό χρόνο, ως πολίτες του Ελληνικού κράτους και ταυτόχρονα ως πολίτες της ΕΕ.

Από τον Φεβρουάριο του 2012 όπου δημιουργήθηκε ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν. Αρκεί να διαβάσει κάποιος το Άρθρο 12 για να καταλάβει το εν λόγω εγχείρημα: Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Κατά τη διάρκεια του 8ου, 7ου και 6ου π.Χ, αιώνα κυριαρχούσα πολιτεία στην Ελλάδα ήταν η Σπάρτη. Το καθεστώς της Σπάρτης αποδιδόταν στον Λυκούργο και οι κανόνες του συστήματος ονομάζονται «οι νόμοι του Λυκούργου». Η λέξη νόμος μπορεί να μεταφραστεί «law», αν και έχει πλατύτερη έννοια απ’ ό,τι αυτή η αγγλική λέξη. Περιλαμβάνει συνήθειες και έθιμα, που πρέπει ή δεν πρέπει να τηρηθούν, έστω και αν δεν ορίζονται με διάταξη ή δεν επιβάλλονται από τη δημόσια αρχή. Όταν οι νόμοι της Σπάρτης αποδίδονται στον Λυκούργο, αυτό που εννοείται είναι ότι ο Λυκούργος διετύπωσε κανόνες και αξίωσε από τους Σπαρτιάτες να τους τηρήσουν: «εφύλαξε ταύτα μη παραβαίνειν», «σιγούρεψε ότι δεν θα τους παρέβαιναν» (Ηροδ. 1.65.5).

Το μυστικό της Πολιτείας της Σπάρτης, ήταν η παιδεία που παρείχε στα τέκνα της. Όσο κρατήθηκε «ζωντανή» η Μεγάλη Ρήτρα του Λυκούργου και οι παραδόσεις της Σπάρτης, κανείς ξένος κατακτητής δεν κατάφερε να πατήσει το πόδι του στην Σπάρτη. Πάντοτε προκαλούσε την απορία αλλά και τον φθόνο των υπολοίπων, πως κατάφεραν αυτά τα πέντε πλινθόκτιστα χωριά (που αποτελούσαν την πόλη της Σπάρτης), τα οποία δεν περιβάλλονταν από προστατευτικό τείχος, η μοναδική πόλη όχι μόνο στον Ελληνικό κόσμο αλλά και στα πολιτισμένα έθνη της Μεσογείου και της Ασίας που δεν διέθετε έστω μια υποτυπώδη οχύρωση, να ηγούνται όλων για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Καθημερινά ακούμε διάφορα τρομοκρατικά σενάρια περί πτώχευσης, εξόδου από το ΕΥΡΩ κλπ. Συγγνώμη, σήμερα πτωχεύει η χώρα; Η χώρα έχει πτωχεύσει πάνω από μία δεκαετία. Το θέμα δεν είναι αν έχει πτωχεύσει η χώρα ή όχι. Το θέμα είναι να διευκρινίσουμε μεταξύ μας οι νεοέλληνες τον όρο …«πτώχευση».

Τι εννοούμε με τον όρο «πτώχευση»; Πτώχευση κοινωνική; οικονομική; τι πτώχευση; πτώχευση σε όλα τα επίπεδα; Η ιστορία γράφει πως περίπου πάντα, το κράτος που οδηγήθηκε σε οικονομική πτώχευση πρωτίστως είχε δεχτεί σημαντικές αλλοιώσεις στον τομέα της παιδείας του. Κοινώς υπάρχουν στάδια ακόμη και στην πτώχευση ή καλύτερα κυρίως στην πτώχευση. Πτωχεύει πρώτα η παιδεία μας, και στο τέλος η οικονομία μας.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Η εκπαίδευση, έλεγε ο Νέλσον Μαντέλα, είναι το όπλο για να αλλάξεις τον κόσμο. Στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού όμως, η εκπαίδευση ( ή μάλλον η διάλυση της) έχει γίνει το όπλο για να φτιάξεις ένα κόσμο στα μέτρα σου.

Ένα κόσμο όπου τα διεθνή αρπακτικά δίνοντας βαθμούς και πιστώσεις δένουν τις μοίρες των λαών δημιουργώντας στρατιές αναλώσιμων και κακοπληρωμένων εργατών στο όνομα των σιδηρών…κανόνων της νεοφιλελεύθερης οικονομίας.

Εκπαίδευση για λίγους

Το πρόγραμμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ως αντάλλαγμα δανείων, που επιβάλουν οι διεθνείς πιστωτές σε όποια χώρα κληθούν να επέμβουν είναι σχεδόν παντού το ίδιο: περικοπές μέχρι και 50% στις εκπαιδευτικές δαπάνες, πάγωμα των μισθών, απολύσεις και όριο στον αριθμό των δασκάλων που μπορεί να προσλάβει η κάθε χώρα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »