Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Το 2002 η Ευρώπη γιόρτασε το κοινό της νόμισμα, το ευρώ, κάτω από έναν ουρανό φωτισμένο από φωτοβολίδες και ζητωκραυγές. Το «ευρωπαϊκό όνειρο» για ορισμένους φαινόταν να υλοποιείται με τη μορφή εκπλήρωσης μιας παλιάς δήλωσης τού Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Αν η Ευρώπη ενωθεί, τότε δεν θα υπάρχει όριο στην ευτυχία, την ευημερία και τη δόξα, που 300 ή 400 εκατομμύρια οι άνθρωποι θα απολάμβαναν».

Γνωρίζοντας όμως τη διαδρομή τού Τσώρτσιλ ως πολιτικού, αλλά και ως παράγοντα τής λήξης τού Β’ παγκόσμιου πολέμου, εύκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί, ότι ο βρετανός πολιτικός σίγουρα δέν εννοούσε τη συμμετοχή τής Μ. Βρετανίας σ’ αυτό το οικοδόμημα. Η δήλωση ήταν σκόπιμη και αφορούσε την μεταπολεμική και συντετριμμένη τότε Ευρώπη από τον πόλεμο.

Η καταστροφή του πολέμου έπρεπε να ξεπεραστεί και να γεννηθεί μια ελπίδα για μια Ευρώπη ενωμένη με χώρες πρόθυμες να συνεργαστούν για το κοινό καλό των λαών τους. Επρόκειτο δηλαδή, για μια δήλωση κατευναστική, που επιχειρούσε να αντισταθμίσει την καταστροφή και να προσδώσει ένα υποτιθέμενο όραμα σ’ ό,τι είχε απομείνει από τα συντρίμμια τού πολέμου και όχι για κάποια πολιτική εξαγγελία, που θα είχε υλοποιήσιμο χαρακτήρα.

Ευρώπη των λαών:
Ένα απλό ευφυολόγημα

Ακόμα όμως κι αν υποθέσουμε, πως ο δαιμόνιος βρετανός πολιτικός εξέφραζε κάποια ειλικρινή προσωπική του επιθυμία, για να καταστεί αυτή πραγματοποιήσιμη θα έπρεπε:

α. Να δημιουργηθεί μια ομοσπονδία «πολιτειών» και όχι κρατών μιας και αυτά διαθέτουν όχι μόνο καλά φυλασσόμενα σύνορα, αλλά και νοοτροπίες, παραδόσεις και εθνικούς μύθους.  Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Στο παρακάτω κείμενο διαπιστώνουμε την ξεκάθαρη απάντηση της καγκελαρίου στο ενδογερμανικό ερώτημα «θέλουμε μια ευρωπαϊκή Γερμανία ή μια γερμανική Ευρώπη». Παρουσιαζόμενο ως «η επανάσταση της επαναφοράς των εθνών-κρατών στο προσκήνιο» εκτίθεται το πώς αποκλείεται να ληφθούν οι αποφάσεις για την Ενωμένη Ευρώπη από τους θεσμούς της, αλλά από «συμφωνίες μεταξύ των κρατών», δηλαδή κατ’ ουσίαν σύμφωνα με τους όρους που θέτουν τα δυνατότερα κράτη γι’ αυτές τις συμφωνίες… δηλαδή η Γερμανία.

Από το Spiegel.de

Απόδοση: Σ.Μ.-Μ.Τ.

Παρουσιάζεται το πώς αυτή η προαποφασισμένη λογική κυριαρχούσε από την αρχή και αποτελούσε τον οδικό χάρτη της καγκελαρίου και της Γερμανίας. Είναι σημαντικό το ότι αυτό παρουσιάζεται για ενδογερμανική κατανάλωση και ως ανάλυση και διαπίστωση μάλλον φιλική προς την Μέρκελ, όχι ως κατηγορία εναντίον της. Διαβάζοντάς το θυμηθείτε ξανά την ερώτηση του Χέλμουτ Σμίτ προς τον γερμανικό λαό: θέλουμε μια ευρωπαϊκή Γερμανία ή μια γερμανική Ευρώπη; Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το «Monitor» της δημόσιας γερμανικής τηλεόρασης ερευνά τον ρόλο της Κομισιόν στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων. Η εκπομπή της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης «Monitor» έκανε πρόσφατα μια έρευνα για τις πιέσεις που ασκεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις χώρες μέλη της Ε.Ε. για να ιδιωτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης.