Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Οι επιχειρηματίες της πάλαι ποτέ «ισχυρής Ελλάδας», από τον Μυτιληναίο και τον Βγενόπουλο μέχρι και τον κραταιό Μπόμπολα, μετατρέπονται σταδιακά σε «ορντινάτσες» των ξένων κολοσσών που θέλουν να εξαγοράσουν όλη τη χώρα.

Πόσο διαφορετικός πρέπει να φάνταζε ο παγωμένος αέρας της Μόσχας στον Τζέφρι Σακς. Η προηγούμενη μεγάλη αποστολή, για το αγαπημένο παιδί του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ το 1985, τον είχε φέρει αντιμέτωπο με τη μολυσμένη ατμόσφαιρα και την έλλειψη οξυγόνου στην Λα Παζ της Βολιβίας. Τότε όμως τα είχε καταφέρει. Εφάρμοσε σε πειραματικό επίπεδο τη θεραπεία σοκ την οποία αργότερα θα δοκίμαζε το ΔΝΤ σε όλο τον κόσμο: Μαζικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε συνδυασμό με απάνθρωπα μέτρα «δημοσιονομικής προσαρμογής» που μετριούνται σε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές.

Στη Μόσχα όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Το ταξίδι, που πραγματοποίησε με χρήματα του Τζορτζ Σόρος, αμέσως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, πέτυχε θεωρητικά τον στόχο του αλλά στοίχισε μερικά δισεκατομμύρια δολάρια στους πάτρονές του. Ο Σακς κατάφερε να στήσει τον μηχανισμό ξεπουλήματος της χώρας αλλά δεν έλαβε τα κατάλληλα μέτρα ώστε η μερίδα του λέοντος να περάσει απευθείας στα χέρια των ξένων πολυεθνικών. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Αυτή η σύνοψη δεν είναι γι’ αυτούς που τα ξέρουν. Ας μην την διαβάσουν. Αυτοί που τα ξέρουν, τα ξέρουν και “δεν μπορεί να τους πιάσει κανένας Κώτσο”. Αφού τα ξέρουν λοιπόν ας μην τα κρατάνε για τον εαυτό τους και ας αρχίσουν να διαφωτίζουν και τους υπόλοιπους έλληνες, εκείνους που δεν τα ξέρουν.

Εκείνοι που δεν τα ξέρουν, θα διαπιστώσουν πως είναι λίγα εκείνα που χρειάζεται να ξέρουν, και εύκολα να τα μάθουν και να τα θυμούνται. Ας τα τυπώσουν να τα μοιράσουν, ας τα διαβάσουν, ας τα δώσουν και στα παιδιά τους να τα διαβάσουν, και εκείνα στους συμμαθητές τους, ας τα δώσουν στους συγγενείς, στους φίλους, στους συναδέλφους και συνεργάτες. Ας τα ξαναγράψουν με πιο απλά λόγια από τα δικά μου. Ας διαφωτίσει ο κάθε έλληνας τον διπλανό του έλληνα. Πέντε απλά πράματα είναι κι όμως οι ολιγαρχικοί τύραννοι μας κάνανε τις ζωές μας κομμάτια. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τί πολίτευμα θέλουμε να έχουμε; Αν κάνουμε αυτή την απλή ερώτηση σε έναν πολίτη, ανεξαρτήτως εθνικότητας, η πιθανότερη απάντηση είναι μία: Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α. Ο Έλληνας, ο Αργεντίνος, ο Ιταλός, ο Ισπανός ακόμα και ο Κινέζος θα σου δώσει την ίδια απάντηση. Κι αυτό συμβαίνει επειδή στο μυαλό του, η ερώτηση μετατρέπεται στην «Ποιός θέλεις να κάνει κουμάντο στον τόπο σου» κι επειδή δεν θέλει να σου πει «Εγώ!» -είτε γιατί δεν μπορεί, είτε γιατί ντρέπεται να το παραδεχθεί ανοιχτά είτε γιατί ακόμη το θεωρεί δίκαιο και σωστό- σου απαντάει πως τις αποφάσεις θέλει να τις παίρνουν το σύνολο στο οποίο ανήκει, δηλαδή τον απλό λαό.

Κι όμως, αν δούμε το χάρτη των πολιτευμάτων του κόσμου, θα διαπιστώσουμε πως το όνομα «δημοκρατία» είναι κυρίαρχο και μάλιστα συντριπτικά κυρίαρχο. Και στην Κίνα δημοκρατία και στην Αμερική δημοκρατία και στην Ελλάδα δημοκρατία και στη Γερμανία και στην Ιταλία και παντού … δημοκρατία. Πήξαμε στη δημοκρατία στον πλανήτη… ή μήπως το κάθε τοπικό εξουσιαστικό καθεστώς αυτοαποκαλείται δημοκρατικό για να έχει την κοινή γνώμη -και του εσωτερικού και του εξωτερικού του- καθηλωμένη και βαλτωμένη σε αιτήματα και νοητικές αναζητήσεις που αφορούν καθαρά την οικονομική διαχείριση και ποτέ-μα-ποτέ δε θίγουν ζητήματα πολιτικών δικαιωμάτων, συμμετοχικότητας στη λήψη αποφάσεων και πρωτογενούς εφαρμογής δικαίου από τους πολίτες.

Τί έκανε όμως αυτό το πολίτευμα τόσο φημισμένο κι επιθυμητό σε όλους τους πολίτες του κόσμου; Γιατί δεν έχει αντίπαλο στην κοινή γνώμη η απάντηση: «θέλουμε δημοκρατία»; Για δύο λόγους κυρίως: Πρώτον γιατί είναι συμφέρον για τους πολίτες να διοικούν και να αποφασίζουν για τον τόπο τους και δεύτερον γιατί στο παρελθόν υπήρξε μια λαμπερή εφαρμογή του δημοκρατικού πολιτεύματος κι αυτή η ανάμνηση λειτουργεί ως φάρος και πρότυπο για κάθε πολίτευμα στο παρόν και στο μέλλον. Και φυσικά μιλάμε για την αθηναϊκή δημοκρατία όπως διαμορφώθηκε στο Χρυσό αιώνα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »