Τελικά από όπου και να το δει κανείς ο σύγχρονος και έκπτωτος συνάμα ανθρωπολογικός τύπος αρνείται ακόμη και τώρα σε στιγμές ύστατης αξιακής χρεοκοπίας να αποδεχθεί την αληθινή παθολογία του πολιτισμού του. Παλινωδεί μεταξύ λογοκρατιών που νομιμοποιούν την κοινωνική θέσμιση κάνοντας επικλήσεις σε υπεροπτικές ορθολογικότητες συρρικνωμένες στα όρια κάποιου οικονομικού μεγίστου ή αρίστου. Για την ευημερία του ή την τραγωδία του προσφεύγει σε εγχειρίδια μακροοικονομίας που βρίθουν εξισώσεων αλλά στερούνται νοημάτων εκτός ίσως ως ασκήσεις γραμμικής άλγεβρας και διαφορικού λογισμού.
Ποσοτικοποιούν το απροσδιόριστο και ολοκληρώνουν το άγνωστο. Αποτιμούν και ιεραρχούν τα πάντα με βάση την οικονομική τους διάσταση. «Εξορθολογίζουν» το βίωμα εξομοιώνοντας το με ένα αριθμητικό ισοδύναμο ακολουθώντας συμβάσεις που υπαγορεύει η όποια ιδεολογία υποστηρίζουν. Δεν απαντούν στο αν το εμφανές πλέον πρόβλημα συστημικής ευστάθειας είναι κοινωνικό, πολιτικό, εθνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο ή πολιτισμικό. Μεταξύ άλλων δηλαδή σήμερα διαπιστώνεται το χάσμα ανάμεσα στο σύστημα αυτό καθαυτό και τα εργαλεία που επιχειρούν να το περιγράψουν και να το νομιμοποιήσουν.
Δημοσιεύθηκε από me_the_admin 
Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας 