Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η απάντηση στο ερώτημα (που τροποποιεί ελαφρώς εκείνο του Ουμπέρτο Έκο σχετικά με τις ειδήσεις τον Αύγουστο) για το αν υπάρχουν ευχάριστες ειδήσεις στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων είναι απροσδόκητα ευχάριστη: Ναι, υπάρχουν! Πρόκειται για την ματαίωση της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ. Το σχέδιο της κυβέρνησης για το ξεπούλημα των δύο εταιρειών ύδρευσης, με βάση όλα τα δεδομένα, παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες, σηματοδοτώντας μια πρώτη νίκη των πολιτών ενάντια στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Η πρώτη φορά που βάρεσε πένθιμα η καμπάνα για τα σχέδια της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου και των πιστωτών ήταν στις 25 Μαΐου, με αφορμή την απόφαση (υπ. αρ. 1906/2014) της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η αίτηση που είχε κατατεθεί από κατοίκους της Αθήνας ζητούσε την ακύρωση της απόφασης της κυβέρνησης με την οποία μεταβιβάστηκε στο ταμείο εκποιήσεων, και κατά κόσμο ΤΑΙΠΕΔ, το 34,033% του μετοχικού κεφαλαίου της ΕΥΔΑΠ. Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας προκάλεσε πολιτικό σεισμό, παρότι τα φιλο-μνημονιακά Μέσα Ενημέρωσης επέλεξαν να θάψουν την είδηση. Από την μεριά τους ήταν απόλυτα δικαιολογημένη η υποτίμηση που επέδειξαν: Η προβολή της απόφασης του ΣτΕ, ακόμη κι αν δεν άνοιγε τον δρόμο γι’ άλλες προσφυγές, σίγουρα θα χάριζε αυτοπεποίθηση σε όσους μάχονται ενάντια στο πλιάτσικο επί της δημόσιας περιουσίας και δύναμη να συνεχίσουν με στόχο να αποτραπεί το ξεπούλημα της «μικρής ΔΕΗ», του αιγιαλού, κλπ. Επίσης, θα έδειχνε ότι η διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, που ξεκίνησε ακριβώς πριν 3 χρόνια με το μεσοπρόθεσμο που είχε καταθέσει τότε ο Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

γράφει ο Γιάννης Σιδέρης*

Η ερχόμενη Κυριακή είναι τόσο καθοριστική για το μέλλον του τόπου. Οι ευρωεκλογές έχουν λάβει ξεκάθαρα χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Σε αυτό συνηγορούν τα κόμματα τις συγκυβέρνησης, όπου θέτουν προς τους πολίτες το δίλημμα «σταθερότητα ή ανατροπή». Προσπαθούν να μας πείσουν ότι η διακυβέρνηση της χώρας από το συγκυβερνών μόρφωμα, οδηγεί την χώρα στην έξοδο από την κρίση!
Οποιοδήποτε σχόλιο επ’ αυτού περιττεύει. Είναι τόσο εξόφθαλμα παραπλανητική και λαϊκίστικη η προσπάθεια συσπείρωσης των ψηφοφόρων τους, όπου δεν επιδέχεται κριτικής. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια δε από τον φερόμενο ως πρωθυπουργό να παραπλανήσει τους πολίτες, έφτασε στο σημείο να ανασύρει το σχέδιο Βενιζέλου για 770 χιλιάδες θέσεις εργασίας!

Και αν για την συγκυβέρνηση τα πεπραγμένα της ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενα, αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Την πέμπτη ημέρα των Α’ Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας δέσποζε το αγώνισμα του μαραθωνίου, ένα αγώνισμα που είχε εισηγηθεί ο γάλλος φιλόλογος Μισέλ Μπρεάλ, σε ανάμνηση της διαδρομής του Φειδιππίδη μετά τη Μάχη του Μαραθώνα. Την Παρασκευή 29 Μαρτίου 1896 (10 Απριλίου με το νέο ημερολόγιο), 17 αθλητές από πέντε χώρες παρατάχθηκαν στην αφετηρία στη γέφυρα του Μαραθώνα, για να διανύσουν τα 40 χιλιόμετρα της διαδρομής μέχρι τον τερματισμό στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου 100.000 κόσμου είχε συγκεντρωθεί για να αποθεώσει τους νικητές, πιστεύοντας ακράδαντα ότι κάποιος Έλληνας θα κόψει πρώτος το νήμα.

Άλλωστε, μόνο οι έλληνες αθλητές είχαν τρέξει μαραθώνιο και ο ούγγρος Κέλνερ μια φορά στη Βουδαπέστη. Οι υπόλοιποι τρεις ξένοι είχαν έλθει στην Αθήνα για την περιπέτεια και τη χαρά της συμμετοχής. Ο ιταλός Κάρλο Αϊρόλντι αποκλείστηκε από τον αγώνα, επειδή θεωρήθηκε επαγγελματίας. Όλοι στο Παναθηναϊκό Στάδιο στοιχημάτιζαν ότι νικητής θα ήταν ο έμπειρος Χαρίλαος Βασιλάκος ή ο Ιωάννης Λαυρέντης που είχε το ρεκόρ διαδρομής με 3 ώρες 11 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα. H απόσταση του Μαραθωνίου εκείνη την εποχή ήταν 40 χιλιόμετρα και όχι 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα, όπως είναι σήμερα και καθορίσθηκε από τη ΔΟΕ το 1908.

Την εκκίνηση έδωσε ακριβώς στις 2 το μεσημέρι με πιστολιά αφέτης, o ταγματάρχης Παπαδιαμαντόπουλος. Τους αθλητές ακολουθούσαν γιατροί, νοσοκόμες και κριτές πάνω σε ποδήλατα και ιππήλατες άμαξες. Ο γάλλος Αλμπέν Λερμιζιό ανέλαβε να οδηγήσει. Έχοντας άγνοια της χωμάτινης διαδρομής, έδωσε γρήγορο τέμπο στην κούρσα και μέχρι το Πικέρμι είχε ξεφύγει από τους υπόλοιπους κατά 2 χιλιόμετρα. Τον ακολουθούσαν ο αυστραλός Φλακ, ο αμερικανός Μπλέικ και ο ούγγρος Κέλνερ. Οι έλληνες αθλητές, γνωρίζοντας τις δύσκολες συνθήκες της διαδρομής, έτρεχαν έξυπνα και υπολογισμένα, μένοντας πίσω. Στο Πικέρμι, πρώτος από τον όμιλο των ελλήνων αθλητών έφθασε ο Λούης. Σταμάτησε για λίγο, ήπιε ένα ποτήρι κρασί και δήλωσε στους χωρικούς που τον επευφημούσαν ότι ένοιωθε σίγουρος για τη νίκη του. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »