Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Νέα εκπομπή με τον Χρ.Κοτσιρέα και τον Ιωάννη Λουκέρη, μέλος της πρωτοβουλίας για τη ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Πριν ημέρες μετάφρασα έναν πίνακα από ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, το The Politics of Switzerland: Continuity and Change in a Consensus Democracy, των Hanspeter Kriesi και Alexander H. Trechse. Στην συνέχεια έκανα ένα print screen του πίνακα και άφησα την εικόνα του να ταξιδέψει στο διαδίκτυο και κυρίως στο Facebook. Η αίσθηση που έχω είναι ότι η εικόνα αυτή αναμεταδόθηκε και σχολιάσθηκε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και είναι φυσικό. Ο θεσμός του δημοψηφίσματος είναι –δυστυχώς– άγνωστος στην ολιγαρχική μας κοινωνία. Είναι ένας ιδιαίτερα επικίνδυνος θεσμός για ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο στην Ελλάδα και όχι μόνο (αλήθεια, θυμάστε την έκφραση της Μέρκελ αλλά κυρίως του Σαρκοζί όταν ο Παπανδρέου ψέλλισε την λέξη;). Καμιά από τις πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα δεν επιθυμεί την πολιτική χειραφέτηση του Έλληνα. Κανείς δεν θέλει τον Έλληνα πολίτη, ως υπήκοοι τους είμαστε απείρως χρησιμότεροι.

Τί λέει λοιπόν αυτός ο πίνακας;

Με δύο λόγια: από το 1848 ως και το 2007, οι Ελβετοί πολίτες ψήφισαν σε 543 δημοψηφίσματα. Ο αριθμός αυτός δεν είναι οι ημέρες που χρειάσθηκε να προσέλθουν οι Ελβετοί στις κάλπες. Στην Ελβετία είναι σύνηθες να ψηφίζουν για περισσότερα από ένα θέματα την ίδια ημέρα. Σίγουρα όμως αποφάσισαν για 543 θέματα. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι τα παραπάνω είναι μόνο τα ομοσπονδιακά δημοψηφίσματα. Εκτός αυτών, οι Ελβετοί ψηφίζουν για θέματα που αφορούν το καντόνι τους αλλά και τον δήμο τους. Εκτιμώ ότι ένας ενεργός πολίτης στην Ελβετία, συναποφασίζει (μαζί με τους συμπολίτες του) για περισσότερα από 15 θέματα τον χρόνο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

«Το ντοκυμαντέρ βασίστηκε στην συνέντευξη που παραχώρησε στο Anti-Ntp.net ο Αναστάσιος Π. Συριανός, συγγραφέας του βιβλίου «Το Συμβόλαιο της Υποταγής».

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Χρήστου Λυντέρη – Δικηγόρου, διδάκτορα Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών

Ως Λαϊκή Συντακτική Εθνοσυνέλευση νοείται η θέσπιση Συντάγματος από το λαό ή, πάντως, με την άμεση συμμετοχή του. Απεναντίας , εάν στην θέσπιση του νέου Συντάγματος δεν συμμετέχει άμεσα ο λαός αλλά το Σύνταγμα θεσπίζεται ή αναθεωρείται αποκλειστικά από αντιπροσώπους, γίνεται λόγος για Συντακτική ή Αναθεωρητική βουλή αντίστοιχα.

Στην περίπτωση της λαϊκής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης ο λαός είναι δυνατόν να συμμετέχει, είτε κατά την τελική επικύρωση, είτε ακόμη και κατά την κατάρτιση του σχεδίου Συντάγματος.

 Βασικότερη -αλλά και  απλούστερη- μορφή συμμετοχής του λαού στην θέσπιση Συντάγματος αποτελεί η συμμετοχή του μέσω δημοψηφίσματος αποκλειστικά και μόνο κατά το στάδιο της επικύρωσής του. Στην περίπτωση αυτή οι πολίτες  ψηφίζουν εάν αποδέχονται ή όχι ως σύνολο σχέδιο Συντάγματος το οποίο έχει προηγουμένως καταρτισθεί από βουλή ή συντακτική επιτροπή. Ακολούθως, η διαδικασία εμφανίζεται ως εξής:

• 1^ο Στάδιο: Εκλογή βουλής ή επιτροπής με αρμοδιότητα την κατάρτιση σχεδίου Συντάγματος.
• 2^ο Στάδιο: Διενέργεια δημοψηφίσματος με θέμα την επικύρωση του σχεδίου Συντάγματος που κατά τα ανωτέρω καταρτίσθηκε .

(Παραδείγματα: Υποχρεωτική επικύρωση του σχεδίου Συντάγματος με δημοψήφισμα προβλέπουν τα Συντάγματα της Γαλλίας, ή της Ισπανίας, ενώ δυνατότητα προσφυγής σε δημοψήφισμα για την επικύρωση του νέου Συντάγματος προβλέπει το Σύνταγμα της Ιταλίας.) Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Γιώργου Κατρούγκαλου

«H αναθεωρητική βουλή είναι υποχρεωμένη να σεβαστεί τη διαδικασία αναθεώρησης που προβλέπει το ισχύον σύνταγμα. Αντιθέτως, στη συντακτική βουλή ο λαός ξαναγίνεται κυρίαρχος και θέτει εξαρχής νέο σύνταγμα, χωρίς καμιά νομική δέσμευση»

 του Δημοσθένη Κυριαζή

Κατά την άποψη της πλειονότητας των ανθρώπων, η σημερινή κρίση είναι συστηματική και όχι περιστασιακή·  είναι κρίση που οφείλεται στην υπερβολική αύξηση της εντροπίας, της οποίας νομοτελειακά αποτελέσματα είναι η αποδόμηση και η μείωση της αποτελεσματικότητας των συστημάτων, ότι δηλαδή βλέπουμε να υπάρχει σήμερα στο πολιτικό σύστημα της Χώρας μας·  είναι κρίση του αντιπροσωπευτικού  συστήματος άσκησης της εξουσίας.

Σύμφωνα με τη νομοτέλεια της Ιστορίας, τέτοιες βαθιές κρίσεις αντιμετωπίζονται  με δύο τρόπους:

1. Με επανάσταση και ανατροπή : κατεστημένων αντιλήψεων, τρόπων άσκησης της εξουσίας και ανθρώπων.
2. Με μεταρρυθμίσεις που με ηπιότερους τρόπους και ρυθμούς οδηγούν στις προαναφερθείσες ανατροπές.

Από τους ανωτέρω δύο τρόπους,  βέλτιστος είναι αυτός των μεταρρυθμίσεων για δύο σημαντικούς λόγους :

1. Έχει το μικρότερο δυνατό κόστος, τόσο για τους άρχοντες πολίτες όσο και, κυρίως, για τους αρχόμενους  πολίτες.
2. Συνεπάγεται τη μικρότερη αύξηση της εντροπίας σε σύγκριση με αυτήν των επαναστάσεων.

Είναι σημαντικό να θυμηθούμε ότι επανάσταση σημαίνει ανατροπή  του κατεστημένου της εξουσίας και ότι αυτή η ανατροπή πραγματοποιείται όταν η συγκέντρωση ισχύος των επαναστατών γίνει μεγαλύτερη από αυτήν του κατεστημένου. Στην αντίθετη περίπτωση ανατροπή δεν γίνεται. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »