Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Τί πολίτευμα θέλουμε να έχουμε; Αν κάνουμε αυτή την απλή ερώτηση σε έναν πολίτη, ανεξαρτήτως εθνικότητας, η πιθανότερη απάντηση είναι μία: Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α. Ο Έλληνας, ο Αργεντίνος, ο Ιταλός, ο Ισπανός ακόμα και ο Κινέζος θα σου δώσει την ίδια απάντηση. Κι αυτό συμβαίνει επειδή στο μυαλό του, η ερώτηση μετατρέπεται στην «Ποιός θέλεις να κάνει κουμάντο στον τόπο σου» κι επειδή δεν θέλει να σου πει «Εγώ!» -είτε γιατί δεν μπορεί, είτε γιατί ντρέπεται να το παραδεχθεί ανοιχτά είτε γιατί ακόμη το θεωρεί δίκαιο και σωστό- σου απαντάει πως τις αποφάσεις θέλει να τις παίρνουν το σύνολο στο οποίο ανήκει, δηλαδή τον απλό λαό.

Κι όμως, αν δούμε το χάρτη των πολιτευμάτων του κόσμου, θα διαπιστώσουμε πως το όνομα «δημοκρατία» είναι κυρίαρχο και μάλιστα συντριπτικά κυρίαρχο. Και στην Κίνα δημοκρατία και στην Αμερική δημοκρατία και στην Ελλάδα δημοκρατία και στη Γερμανία και στην Ιταλία και παντού … δημοκρατία. Πήξαμε στη δημοκρατία στον πλανήτη… ή μήπως το κάθε τοπικό εξουσιαστικό καθεστώς αυτοαποκαλείται δημοκρατικό για να έχει την κοινή γνώμη -και του εσωτερικού και του εξωτερικού του- καθηλωμένη και βαλτωμένη σε αιτήματα και νοητικές αναζητήσεις που αφορούν καθαρά την οικονομική διαχείριση και ποτέ-μα-ποτέ δε θίγουν ζητήματα πολιτικών δικαιωμάτων, συμμετοχικότητας στη λήψη αποφάσεων και πρωτογενούς εφαρμογής δικαίου από τους πολίτες.

Τί έκανε όμως αυτό το πολίτευμα τόσο φημισμένο κι επιθυμητό σε όλους τους πολίτες του κόσμου; Γιατί δεν έχει αντίπαλο στην κοινή γνώμη η απάντηση: «θέλουμε δημοκρατία»; Για δύο λόγους κυρίως: Πρώτον γιατί είναι συμφέρον για τους πολίτες να διοικούν και να αποφασίζουν για τον τόπο τους και δεύτερον γιατί στο παρελθόν υπήρξε μια λαμπερή εφαρμογή του δημοκρατικού πολιτεύματος κι αυτή η ανάμνηση λειτουργεί ως φάρος και πρότυπο για κάθε πολίτευμα στο παρόν και στο μέλλον. Και φυσικά μιλάμε για την αθηναϊκή δημοκρατία όπως διαμορφώθηκε στο Χρυσό αιώνα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

 του Δημοσθένη Κυριαζή

Κατά την άποψη της πλειονότητας των ανθρώπων, η σημερινή κρίση είναι συστηματική και όχι περιστασιακή·  είναι κρίση που οφείλεται στην υπερβολική αύξηση της εντροπίας, της οποίας νομοτελειακά αποτελέσματα είναι η αποδόμηση και η μείωση της αποτελεσματικότητας των συστημάτων, ότι δηλαδή βλέπουμε να υπάρχει σήμερα στο πολιτικό σύστημα της Χώρας μας·  είναι κρίση του αντιπροσωπευτικού  συστήματος άσκησης της εξουσίας.

Σύμφωνα με τη νομοτέλεια της Ιστορίας, τέτοιες βαθιές κρίσεις αντιμετωπίζονται  με δύο τρόπους:

1. Με επανάσταση και ανατροπή : κατεστημένων αντιλήψεων, τρόπων άσκησης της εξουσίας και ανθρώπων.
2. Με μεταρρυθμίσεις που με ηπιότερους τρόπους και ρυθμούς οδηγούν στις προαναφερθείσες ανατροπές.

Από τους ανωτέρω δύο τρόπους,  βέλτιστος είναι αυτός των μεταρρυθμίσεων για δύο σημαντικούς λόγους :

1. Έχει το μικρότερο δυνατό κόστος, τόσο για τους άρχοντες πολίτες όσο και, κυρίως, για τους αρχόμενους  πολίτες.
2. Συνεπάγεται τη μικρότερη αύξηση της εντροπίας σε σύγκριση με αυτήν των επαναστάσεων.

Είναι σημαντικό να θυμηθούμε ότι επανάσταση σημαίνει ανατροπή  του κατεστημένου της εξουσίας και ότι αυτή η ανατροπή πραγματοποιείται όταν η συγκέντρωση ισχύος των επαναστατών γίνει μεγαλύτερη από αυτήν του κατεστημένου. Στην αντίθετη περίπτωση ανατροπή δεν γίνεται. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το 1861 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν ζήτησε από τις μεγάλες τράπεζες της Νέας Υόρκης και της Ευρώπης δάνεια για να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες του πολέμου αλλά και για να προβεί σε μεγάλες και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Η απάντηση των τραπεζών ήταν πως τα δάνεια μπορούσαν να δοθούν με επιτόκια μεταξύ 24% και 36%. Θεωρώντας τα επιτόκια αυτά απαγορευτικά αλλά και μην έχοντας τη δυνατότητα να πληρώσει τις υποχρεώσεις του κράτους ο Πρόεδρος Λίνκολν είδε τη χώρα του να φτάνει ένα βήμα πριν την καταστροφή. Το κράτος δε μπορούσε να εκδώσει δικό του νόμισμα για να πληρώσει τις ανάγκες του καθώς η αρμοδιότητα της έκδοσης χρήματος είχε δοθεί στους τραπεζίτες.

Η διαπίστωση ότι οι τραπεζίτες ελέγχοντας το χρήμα έλεγχαν την ίδια τη μοίρα του κράτους έκανε τον Λίνκολν να θελήσει να επανακτήσει τον έλεγχο της παραγωγής και έκδοσης του χρήματος. Για το λόγο αυτό προχώρησε στη θέσπιση ειδικής νομοθεσίας που προετοίμαζε Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »