Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

του Δημήτρη Καζάκη

Ξέρετε την παροιμία «ρώτα τον μπάρμπα μου, τον ψεύτη»; Ε, αυτή η παροιμία ταιριάζει γάντι πρώτα και κύρια στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Προβόπουλο. Αν θες, λοιπόν, να μάθεις σε τι κατάσταση βρίσκεται η ελληνική οικονομία ρώτα τον μπάρμπα μου, δηλαδή τον διοικητή της ΤτΕ κ. Προβόπουλο που είναι κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξιν ψεύτης, για να μάθεις. Αυτό μας λένε κατ’ ουσία κυβέρνηση και παπαγαλάκια. Κι ο κ. Προβόπουλος δεν τους άφησε παραπονεμένους. Εξέδωσε μια κατά παραγγελία Έκθεση του Διοικητή, όπως κάνει κάθε χρόνο. Στην Ομιλία του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Προβόπουλου στην 80η Ετήσια Γενική Συνέλευση των Mετόχων της, μάθαμε ότι οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας βελτιώνονται. Γιατί; Διότι: «Πριν από ένα χρόνο, πολλοί αναλυτές προεξοφλούσαν, σχεδόν ως αναπόφευκτη, τη χρεοκοπία και την έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ. Σήμερα το ενδεχόμενο αυτό έχει πλέον απομακρυνθεί και η οικονομία μπορεί να προσβλέπει σε βαθμιαία έξοδο από την κρίση. Η μεταστροφή του κλίματος οφείλεται σε μια σειρά από παράγοντες που βοήθησαν την ελληνική οικονομία να αποφύγει τον τεράστιο κίνδυνο και να επανέλθει σε τροχιά εξισορρόπησης και σταθεροποίησης.»

Καταρχάς, η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και τρία σχεδόν χρόνια – από το πρώτο μνημόνιο – υπό καθεστώς χρεοκοπίας. Οι δανειστές της Ελλάδας την αποκαλούν κατάσταση «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» και το πολιτικό προσωπικό της χώρας που έχει ταχθεί να διασφαλίσει τα συμφέροντά των τοκογλύφων έναντι του ελληνικού λαού, έχει βαλθεί να μας πείσει επί τρία χρόνια ότι αυτή η κατάσταση – σε αντίθεση με την «άταχτη χρεοκοπία» – είναι υπέρ μας. Επομένως, ο κ. Προβόπουλος απλά μας δουλεύει, όπως άλλωστε συνηθίζουν χρόνια τώρα όλοι οι ομογάλακτοι του. Αυτός είναι κι ένας από τους πολλούς λόγους που μας έφεραν σ’ αυτήν την κατάσταση. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Του Στέλιου Κούλογλου

Τα παπαγαλάκια του Βερολίνου άρχισαν αμέσως να κελαηδάνε. «Ο Μπερλουσκόνι κατέστρεψε την Ιταλία και την κατάντησε σχεδόν σαν την Ελλάδα… (αλλά) είναι ανησυχητικό ότι οι ψηφοφόροι δεν τον τιμώρησαν», σχολιάζει η Die Welt, το ξαδελφάκι της Bild, σε ένα άρθρο με τίτλο «Δύστυχη Ιταλία». Εάν μάλιστα προσθέσουμε και την ψήφο στον Μπέπε Γκρίλο, τότε πρόκειται «για μια παιδιάστικη άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας».

«Αρνούνται την πραγματικότητα, αποδίδουν την μιζέρια σε εχθρούς έξω από την χώρα», συμπλήρωνε σαν ηχώ η πικραμένη «κεντροαριστερή» Süddeutsche Zeitung. «Όχι δεν ήταν οι κολλημένοι με την λιτότητα Γερμανοί που ανάγκασαν την Ιταλία να σφίξει το ζωνάρι. Χωρίς την επιστροφή στη σοβαρότητα του Μόντι, η Ιταλία ως χώρα του ευρώ δεν θα υπήρχε πλέον». Αλλά μήπως θα μπορούσε να υπάρχει ευρώ χωρίς την Ιταλία; Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Βάσου Φτωχόπουλου εκδότης της εφημ. Ένωση

Πάει η πενταετία του Χριστόφια. Πάει και αυτός ο –χωρίς αμφιβολία– χειρότερος πρόεδρος που έτυχε να κυβερνήσει αυτήν τη «χώρα».
Τρία πράγματα κρατάμε από τη διακυβέρνηση Χριστόφια:

1. Την κατάρρευση της οικονομίας,
2. την τραγωδία στο Μαρί, και
3. το γεγονός ότι δεν κατάφερε να λύσει το Κυπριακό, παρά τις γενναίες του υποχωρήσεις.

Δεν μας ενδιαφέρει να αναλύσουμε αυτές τις τρεις πτυχές της διακυβέρνησής του. Τις πρώτες δύο τις ζούμε ακόμα στο πετσί μας και για την τρίτη ευχαριστούμε ξανά τους «αδελφούς» Τούρκους, που πάλι μας έσωσαν.
Τώρα μας ήρθε νέος πρόεδρος, ένας νέος Χριστόφιας της γαλάζιας δεξιάς. Εμείς, όπως σας υποσχεθήκαμε, είμαστε ξανά άγρια αντιπολίτευση. 1.825 τζιαι πόψε.
Ο Αναστασιάδης είναι ό,τι χειρότερο έχει να παρουσιάσει η κυπριακή κεντροδεξιά. Υπό αυτήν την έννοια, είναι ίδιος και απαράλλακτος ο Χριστόφιας, μόνο που ο Χριστόφιας δεν είχε το άλλοθι μιας εθνικής παράταξης, ούτε μιλούσε εκ μέρους της εθνικοφροσύνης. Αυτό κάνει τον Αναστασιάδη πολύ επικίνδυνο και, με δεδομένη την υποστήριξη και του ΑΚΕΛ και του ΔΗΚΟ στο εθνικό ζήτημα, είναι θέμα χρόνου η εκκίνηση της πορείας προς το τέλος της Κύπρου όπως την ξέραμε. Ούτε την ομοσπονδία γλιτώνουμε ούτε την προτεκτορατοποίηση ούτε την πλήρη εξάρτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την υποδούλωσή μας στο άρμα των τραπεζιτών και της παγκοσμιοποίησης.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »