του Δημήτρη Καζάκη
Η χθεσινή εκπομπή του κ. Λαζόπουλου με πήγε πίσω στο ναζισμό. Την εποχή της επικράτησης του ναζισμού στη Γερμανία, η πιο αποτελεσματική προπαγάνδα δεν ήταν η βιομηχανία εικόνας και ήχου του επίσημου υπουργείου προπαγάνδας υπό τον Γκέμπελς. Όχι. Οι επαγγελματίες της προπαγάνδας ήξεραν πολύ καλά ότι για να περάσει το «μύνημα» στις πλατιές μάζες χρειαζόταν ένα μέσο φαινομενικά άδολο. Κι όσο πιο διεστραμένο το «μύνημα», τόσο πιο φαινομενικά άδολο πρέπει να είναι το μέσο.
Και ποιό είναι το πιο ύπουλο μέσο προπαγάνδας που οι πλατιές μάζες δύσκολα μπορούν να αντιληφθούν την δολιότητα που κρύβει; Η τέχνη. Δεν είναι τυχαίο που ένας από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς στις ΗΠΑ του μεσοπολέμου, ο Άπτον Σινκλέρ, είχε επινοήσει τον όρο «mammonart» (η τέχνη στην υπηρεσία του μαμωνά, δηλαδή του χρήματος) κι έγραφε: «Όλη η τέχνη είναι προπαγάνδα. Είναι καθολικά και αναπόφευκτα προπαγάνδα. Μερικές φορές ασυνείδητη, αλλά συχνά σκόπιμη, προπαγάνδα.»
Οι ναζί ήταν οι πρώτοι Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »