Η ιδεολογία της εξάρτησης όταν καθοδηγείται από την μηρυκαστική εκφορά του επιχειρήματος του ηγεμόνα για την ερμηνεία των φαινομένων της ιστορίας είναι προφανώς ομολογητική της βαθιά αντιδραστικής ιδεολογίας του φορέα της. Η νεοελληνική ιστοριογραφία και γενικότερα η ομόλογη κοινωνική «επιστήμη» βρίθει τέτοιων σαπρών παραδειγμάτων. Όταν όμως ένας εκ των φορέων της ιδεολογίας της εξάρτησης γίνεται εξουσία, ιδίως στον τομέα της παιδείας, και εννοεί να «διδάξει» την παραρτηματική σχέση του νεο-Έλληνα με τον ηγεμόνα, το πράγμα γίνεται επικίνδυνο. Ιδίως όταν συνδυάζεται με μια εξίσου αντιδραστική, δηλαδή οπισθοδρομική πρόσληψη της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής.
Στην εγκύκλιό του ο νυν Υπουργός Παιδείας μας διαβεβαιώνει ότι αφού αυτός και η παρέα του μας κυβερνάει, ο λαός είναι στην εξουσία. Μας διδάσκει όμως επίσης ότι μόλις με την Επανάσταση οι Έλληνες έγιναν λαός, δηλαδή έθνος. Προφανώς η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν εθνική, αφού οι Έλληνες έγιναν έθνος, απέκτησαν δηλαδή συνείδηση ελληνικής κοινωνίας, μετά την Επανάσταση! Κατά λογική ακολουθία, οι ελληνόφωνοι κάτοικοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν ήσαν Έλληνες. Και, συνακόλουθα, ο νεοέλληνας μαθητής, ο νεοέλληνας ενγένει, δεν δικαιούται να επικαλείται την ιστορική του συνέχεια. Μας λέει επίσης ότι η Ελληνική Επανάσταση υπήρξε τέκνο του δυτικού Διαφωτισμού! Η άγνοια της διαφοράς μεταξύ της Γαλλικής Επανάστασης Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »