Οι Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, εν συντομία Ε.Ο.Ζ., είναι μια μοντέρνα εκδοχή των παλιών αποικιών. Είναι κράτος εν κράτη. Δηλαδή μέρος της εδαφικής επικράτειας ενός κράτους εκχωρείται σε ιδιώτες επενδυτές με:
- ειδικό εργασιακό καθεστώς
- ειδικό φορολογικό καθεστώς
- και ειδικό διοικητικό καθεστώς
προκειμένου να το αξιοποιήσουν προς όφελός τους. Ειδικές Οικονομικές Ζώνες έχουμε πάμπολλες στον κόσμο -γύρω στις 3.500- και αφορούν χώρες που βρίσκονται είτε σε χρεοκοπία, είτε στο χείλος χρεοκοπίας για να υπάρχει το άλλοθι της δημιουργίας τους. Χαρακτηριστικό και (επικίνδυνα πολύ) κοντινό μας παράδειγμα είναι η ελεύθερη οικονομική ζώνη στην ανατολική Θράκη και που απέχει μόλις 120 χιλιόμετρα από τα σύνορά μας στη Θράκη. Οι «επιχειρήσεις» της συγκεκριμένης ειδικής οικονομικής ζώνης δεν πληρώνουν κανένα φορό, δεν πληρώνουν ΦΠΑ, δεν πληρώνουν δασμούς κι έχουν διαφορετικό νόμισμα από την υπόλοιπη τουρκική επικράτεια (συγκεκριμένα έχουν δολάριο σε σταθερή ισοτιμία με το τουρκικό νόμισμα για να υπάρχει το κίνητρο των «ξένων επενδύσεων») . Χαρακτηριστικό όλων αυτών των ΕΟΖ αλλά και της συγκεκριμένης είναι πως δεν απασχολούν ντόπιο προσωπικό, αλλά αλλοδαπούς και δει «εισαγόμενους» από τα βάθη της Ανατολίας. Αυτούς αναλαμβάνουν να τους φέρνουν ειδικοί «αντζέντηδες» και να τους ανανεώνουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα (συνήθως κάθε 6 μήνες ή έναν χρόνο). Δηλαδή οι επιχειρήσεις των ΕΟΖ απασχολούν σχεδόν αποκλειστικά μετανάστες για να έχουν το προσωπικό τους υποταγμένο. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι που κάνει τις ΕΟΖ πιο «μοντέρνες» από τις παλιές αποικίες, γιατί οι παλιοί αποικιοκράτες είχαν παρατηρήσει πως οι γηγενής πληθυσμοί με την πάροδο των χρόνων ξεσηκώνονται, ζητάνε τη γη τους πίσω και τους δημιουργούν προβλήματα. Οπότε σκέφτηκαν να διώξουν τους ντόπιους και να φέρουν στη θέση τους άπορους μετανάστες που θα δουλεύουν αμίλητα και για ένα κομμάτι ψωμί. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »