γράφει ο Γιάννης Σιδέρης*
Ο Θ. Πάγκαλος, αντιπρόεδρος της τότε κυβέρνησης, στην Βουλή τον Φεβρουάριο του 2012 σε ερώτηση του προέδρου του ΛΑΟΣ κ. Καρατζαφέρη, για δηλώσεις του στον γαλλικό τύπο περί «εθνικής κυριαρχίας» απάντησε:
«Υπάρχει η Ευρώπη των πατρίδων και η Ευρώπη των λαών. Εμείς, οι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές, είμαστε υπέρ των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. Μπορεί να διαφωνείτε, αλλά αυτό ούτε αμάρτημα είναι ούτε έλλειψη πατριωτισμού, αλλά ένα άλλο είδος πατριωτισμού», υπογράμμισε ο κ. Πάγκαλος και πρόσθεσε: «τώρα ανακαλύψαμε τα περί εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, όταν επί τόσα χρόνια εφαρμόζαμε την κοινή αγροτική πολιτική;»
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός λοιπόν, πως οι Ελληνικές Κυβερνήσεις από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όπου ανέκραξε το ιστορικό πλέον «Ανήκομεν εις την Δύσιν», μέχρι σήμερα, ήταν πλήρως ενημερωμένες για την εξέλιξη της ΕΕ, ως έναν υπερεθνικό θεσμό, όπου απαιτεί εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών του, ως βασική προϋπόθεση για την συμμετοχή τους στην Ένωση. Ο κ. Πάγκαλος, εν τη ρύμη του λόγου του, είναι αποκαλυπτικός για μια ακόμη φορά! Η ΕΕ ως θεσμός, ισχυροποιείται, υπερβαίνοντας πια τα εθνικά κοινοβούλια.
Αυτό ακριβώς είναι που βιώνουμε σε αυτόν τον ιστορικό χρόνο, ως πολίτες του Ελληνικού κράτους και ταυτόχρονα ως πολίτες της ΕΕ.
Από τον Φεβρουάριο του 2012 όπου δημιουργήθηκε ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν. Αρκεί να διαβάσει κάποιος το Άρθρο 12 για να καταλάβει το εν λόγω εγχείρημα: Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »