Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

του Γιάννη Σιδέρη

«Η Γερμανία είναι η ατμομηχανή της ανάπτυξης και άγκυρα σταθερότητας στην Ευρώπη και συνεισφέρει ουσιαστικά στην υπέρβαση της κρίσης. Πρέπει να βρίσκεται στην κορυφή της παγκόσμιας και της ψηφιακής ανάπτυξης», τόνισε η κυρία Μέρκελ στις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, δίνοντας τον τόνο για την συνέχιση της πολιτικής επικυριαρχίας της στην Ευρώπη. (Ethnos.gr)

Σα να μην ηττήθηκε σε δύο παγκόσμιους πολέμους, η χώρα που ιδρύθηκε από τον Ότο Βίσμαρκ με «σίδερο και αίμα», κατά την δική του ρήση, στοχεύει και πάλι στην ηγεμονία της. Για άλλη μια φορά στην ιστορία της, η χώρα που εφηύρε ως πολιτική το realpolitik, αδιαφορεί για τις επιπτώσεις της επιβολής της πολιτικής της στους λαούς των κρατών της ΕΕ. Ωστόσο, φαίνεται πως δεν αρκείται πλέον να δημιουργεί προτεκτοράτα, μόνο στην ΕΕ, αλλά εποφθαλμιά και τις υπόένταξη χώρες, χωρίς να ρισκάρει και πολλά.

Ο λόγος για την Ουκρανία, μια χώρα Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος.

Την ρητή του δέσμευση ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στην Ευρωζώνη πάσει θυσία έδωσε ο κ. Τσίπρας κατά την ομλία του με τίτλο «Alternatives for Greece» (Οι εναλλακτικές λύσεις για την Ελλάδα), μιλώντας στο συνέδριο που πραγματοποιείται από το Lyndon B. Johnson School of Public Affairs, του Πανεπιστημίου του Τέξας, με θέμα εάν μπορεί να διασωθεί η ευρωζώνη.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

«Σώσαμε τις τράπεζες, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε μία γενιά», δήλωσε πριν από λίγες ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. Η ζοφερή διαπίστωση του Γερμανού σοσιαλδημοκράτη πολιτικού μας φέρνει στον νου την άνοιξη του 2010, μέρες σύγχυσης και σοκ. Σε ένα ημιεπίσημο δείπνο, Ελληνας τραπεζίτης μού είχε πεί ότι η κρίση, που τότε μόλις είχε αρχίσει να δείχνει τη σφοδρότητά της, δεν θα περνούσε σε λιγότερο από δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Στην παρατήρησή μου ότι αυτή η πρόβλεψη ακούγεται τρομακτική, μου απάντησε νηφάλια και αφοπλιστικά: «Εχουμε και οι δύο παιδιά, καλύτερα να ξέρουμε τι πρόκειται να συμβεί».

Τον θυμήθηκα λίγο καιρό αργότερα, αφού είχε ψηφιστεί το πρώτο Μνημόνιο, όταν ο Ιταλός οικονομολόγος και πρώην υπουργός Τομάζο Πάντοα Σιόπα μίλησε ευθέως για δεκαπέντε χαμένα χρόνια και για μισή ή μία χαμένη γενιά Ελλήνων.

Η πραγματικότητα έμελλε να είναι ακόμη πιο σκληρή και από τις σκοτεινές προβλέψεις των οικονομολόγων το 2010. Σήμερα, μετά τρία χρόνια διάσωσης, δηλαδή λιτότητας και βαθιάς ύφεσης, μετά τρία χρόνια σοκ και ενοχοποίησης, ένας Γερμανός πολιτικός, από τη χώρα που πρωτοστατεί στην εφαρμογή της ενάρετης λιτότητας παρ’ ημίν, άρα και της συνοδεύουσας ύφεσης, περιγράφει αδρά την ιστορική καταστροφή που συντελείται όχι μόνο στην αμαρτωλή Ελλάδα αλλά σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο: «Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία διαθέτουν ίσως τις καλύτερα εκπαιδευμένες γενιές που υπήρξαν ποτέ στις χώρες τους, οι γονείς τους επένδυσαν πολλά χρήματα στην εκπαίδευση των παιδιών τους, έκαναν το σωστό. Και τώρα που είναι έτοιμοι να εργασθούν, η κοινωνία λέει: ‘Δεν υπάρχει θέση για εσάς’».
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το 2002 η Ευρώπη γιόρτασε το κοινό της νόμισμα, το ευρώ, κάτω από έναν ουρανό φωτισμένο από φωτοβολίδες και ζητωκραυγές. Το «ευρωπαϊκό όνειρο» για ορισμένους φαινόταν να υλοποιείται με τη μορφή εκπλήρωσης μιας παλιάς δήλωσης τού Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Αν η Ευρώπη ενωθεί, τότε δεν θα υπάρχει όριο στην ευτυχία, την ευημερία και τη δόξα, που 300 ή 400 εκατομμύρια οι άνθρωποι θα απολάμβαναν».

Γνωρίζοντας όμως τη διαδρομή τού Τσώρτσιλ ως πολιτικού, αλλά και ως παράγοντα τής λήξης τού Β’ παγκόσμιου πολέμου, εύκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί, ότι ο βρετανός πολιτικός σίγουρα δέν εννοούσε τη συμμετοχή τής Μ. Βρετανίας σ’ αυτό το οικοδόμημα. Η δήλωση ήταν σκόπιμη και αφορούσε την μεταπολεμική και συντετριμμένη τότε Ευρώπη από τον πόλεμο.

Η καταστροφή του πολέμου έπρεπε να ξεπεραστεί και να γεννηθεί μια ελπίδα για μια Ευρώπη ενωμένη με χώρες πρόθυμες να συνεργαστούν για το κοινό καλό των λαών τους. Επρόκειτο δηλαδή, για μια δήλωση κατευναστική, που επιχειρούσε να αντισταθμίσει την καταστροφή και να προσδώσει ένα υποτιθέμενο όραμα σ’ ό,τι είχε απομείνει από τα συντρίμμια τού πολέμου και όχι για κάποια πολιτική εξαγγελία, που θα είχε υλοποιήσιμο χαρακτήρα.

Ευρώπη των λαών:
Ένα απλό ευφυολόγημα

Ακόμα όμως κι αν υποθέσουμε, πως ο δαιμόνιος βρετανός πολιτικός εξέφραζε κάποια ειλικρινή προσωπική του επιθυμία, για να καταστεί αυτή πραγματοποιήσιμη θα έπρεπε:

α. Να δημιουργηθεί μια ομοσπονδία «πολιτειών» και όχι κρατών μιας και αυτά διαθέτουν όχι μόνο καλά φυλασσόμενα σύνορα, αλλά και νοοτροπίες, παραδόσεις και εθνικούς μύθους.  Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Καταπέλτης ήταν ο Αντρέ Γκρεμπίν, διευθυντής Ερευνών στο γαλλικό Κέντρο Μελετών και Διεθνών Ερευνών Πολιτικών Επιστημών, αναφερόμενος στο πώς αντιμετωπίζει η ΕΕ τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών: «Οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις εκλαμβάνονται ως δημαγωγικοί θεσμοί, για να μην πούμε ότι θεωρούνται εμπόδια που παρενοχλούν την ομαλή λειτουργία (!)» της ΕΕ, γράφει σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα «Λε Μοντ».

Ο δημόσιος διάλογος έχει φουντώσει στη Γαλλία γύρω από την πορεία του ευρώ και της ΕΕ. Ιδίως μετά το σοκ του αποτελέσματος των ιταλικών εκλογών, η διανόηση και οι πολιτικοί της Γαλλίας έχουν συνειδητοποιήσει ότι πλέον έρχεται η σειρά της δικής τους χώρας να μπει στην περιδίνιση της κρίσης υπό όρους που θα καθορίσει το Βερολίνο. Ο Αντρε Γκρεμπίν κάνει πολύ οξυδερκείς επισημάνσεις, αναζητώντας τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης που συγκλονίζει την ευρωπαϊκή οικοδόμηση. «Εχει συγκροτηθεί ένας παράξενος αστερισμός που αποτελείται από αναρίθμητους μη εκλεγμένους κοινοτικούς θεσμούς και από εθνικές κυβερνήσεις. Αυτές οι τελευταίες, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, δεν έχουν απογυμνωθεί από τις εξουσίες τους, αλλά δεν μπορούν να τις ασκήσουν παρά μόνο υπό τον όρο ότι θα ακολουθούν τους κανόνες που τους έχουν επιβληθεί από το εξωτερικό… Κάτω από την επιρροή της γερμανικής ορθοδοξίας και του περιβάλλοντος νεοφιλελευθερισμού, οι κανόνες που έχουν επιβληθεί στα κράτη-μέλη της ΕΕ επιτείνουν την αδυναμία τους» υπογραμμίζει.

Αυτή την αφαίρεση των πολιτικών αρμοδιοτήτων από τα κράτη – μέλη ο αρθρογράφος τη χαρακτηρίζει «σκουλήκι που σάπισε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα» και οδήγησε σε πλήρη διαστροφή τον τρόπο άσκησης της πολιτικής στις χώρες της ΕΕ. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Πίσω από την προσεκτική γραφειοκρατική γλώσσα, ο Σόιμπλε κάνει μερικούς καταπληκτικούς ισχυρισμούς και καταλήγει σε προτάσεις. Παραθέτω μερικές:

«Όλα τα μέλη της ευρωζώνης πρέπει να στραφούν στην τήρηση του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης, το ταχύτερο δυνατόν.”

Αυτό είναι απλά υποκρισία. Ζούσα στις Βρυξέλλες, όταν το Σύμφωνο πρωτοεμφανίστηκε – επειδή ακριβώς η Γερμανία και η Γαλλία δεν ήταν σε θέση να κρατηθούν εντός του ορίου 3% του ελλείμματος.

Ο κ. Σόιμπλε φαίνεται επίσης πρόθυμος να επαναφέρει το κύριο χαρακτηριστικό που έκανε “το συμφώνο σταθερότητας και ανάπτυξης” να πάσχει σε αξιοπιστία : την ιδέα πως οι χώρες στις οποίες ξεμένουν από χρήμα θα πρέπει με την μέθοδο του ΣΟΚ να επανέρχονται πίσω στο “δρόμο της αρετής και σύνεσης” και να τους επιβάλλεται πρόστιμο. Μια κίνηση που θα επιδεινώσει προφανώς την οικονομική κατάσταση τους. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Σήμερα θα προσφέρω ένα δώρο στους ανταρσύτες αυτού του κόσμου γιατί τους στεναχωρώ συχνά τα τελευταία χρόνια και κατά βάθος είναι καλά παιδιά. Καθώς η μόδα της εβδομάδας είναι διάφορα δις από τα κοινοτικά ταμεία και πως αυτά δεν τα εκμεταλλευόμαστε, θα παίξουμε ένα γρήγορο παιχνιδάκι δείχνοντας με ποιο τρόπο εκμεταλλευόμασταν αυτές τις κοινοτικές επιδοτήσεις την τελευταία φορά που τις παίξαμε, όταν δηλαδή δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και κάναμε μπίζνες αντί να τις δίνουμε στους βρωμιάρηδες αγρότες που βοηθούσαν στη συνέχεια την επιβίωση των γερμανικών αυτοκινητοβιομηχανιών και των βουλγάρικων, ουκρανέζικων και άλλων ανατολικών νοικοκυριών.

Διότι κυρίες και κύριοι, με το τέλος των μεγάλων επιδοτήσεων για τα μπαμπάκια και τα άλλα αγροτικά προϊόντα, (και τις απάτες που το πασόκ δίδαξε για το πως να παντελονιάζουμε το χρήμα “ξεγελώντας” τους κουτόφραγκους) και την αρχή των επιδοτήσεων μικρών επιχειρήσεων, άρχισε να συμβαίνει το εξής εντυπωσιακό. Σε αρκετές περιπτώσεις έφευγαν από τη χώρα περισσότερα χρήματα από όσα έρχονταν με την επιδότηση. Το ελληνικό κράτος το ανεχόταν διότι τσέπωνε μερικά εύκολα και γρήγορα χρήματα από το φπα κι έτσι -μαζί με την πιστωτική φούσκα- μπορούσε να δημιουργεί τα περίφημα σιμητικά πλεονάσματα και την αύξηση του ΑΕΠ. Πώς συνέβαινε αυτό το μαγικό? Δώστε βάση.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »