Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Η εμπειρία από τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες παραπέμπει σε εργασιακά κάτεργα με τεράστια επιβάρυνση για την οικονομία της χώρας υποδοχής. Οι νεαρές εργάτριες ξυπνούν πολύ πριν ανατείλει ο ήλιος στο Ταμπαράμ της Ινδίας. Ένα φορτηγάκι τις μεταφέρει σε απόσταση 60 χιλιομέτρων μέχρι την ειδική οικονομική ζώνη του Μαντράς. Από εκεί μοιράζονται στα περίπου 100 εργοστάσια και χάνονται ανάμεσα σε άλλους 22.000 εργάτες. Τα γραφεία εύρεσης εργασίας που τις είχαν προσεγγίσει ζητούσαν εργαζόμενους που θα δέχονταν συμβόλαια πολύ μικρής διάρκειας, κυρίως όμως ζητούσαν επίμονα γυναίκες. Τότε δεν ήξεραν γιατί. Μετά κατάλαβαν.

Για τους εργοδότες του Μαντράς το γυναικείο εργατικό δυναμικό είναι πιο αποδοτικό και «ασφαλές». Δουλεύουν 10 με 12 ώρες κάθε μέρα παίρνοντας κάτι λιγότερο από το βασικό μισθό. Κυρίως όμως φοβούνται να έρθουν σε επαφή με τα συνδικάτα, που μάχονται για καλύτερες συνθήκες εργασίας. «Όταν επισκεπτόμαστε τα εργοστάσια βλέπαμε γυναίκες που κυριολεκτικά έτρεχαν φοβισμένες για να μας αποφύγουν» έλεγε πριν από μερικά χρόνια ένας Ινδός συνδικαλιστής. Αυτή ήταν και η μεγάλη «επιτυχία» των εκατοντάδων ΕΟΖ που δημιουργήθηκαν στην Ινδία μετά το 2005 – να δημιουργήσουν μια ζώνη όπου δεν θα τηρούνται ούτε στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα.

Παρά την περί του αντιθέτου κοινή πεποίθηση οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε αυτές τις ΕΟΖ δεν δίνουν ιδιαίτερα πιο χαμηλούς μισθούς στους εργαζομένους τους. Φροντίζουν όμως οι εργαζόμενοι να αφήσουν έξω από την πύλη του εργοστασίου κάθε εργασιακό δικαίωμα και κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Το διάλλειμα για φαγητό θεωρείται πολυτέλεια ενώ οι συχνές επισκέψεις στην τουαλέτα μπορεί να τιμωρηθούν με μείωση μισθού. Πολλές εργάτριες υποστηρίζουν ότι αν κάποια μέρα δεν πετύχουν τους στόχους παραγωγής που έχουν θέσει οι εργοδότες τους οι φύλακες τους απαγορεύουν να χτυπήσουν την κάρτα κατά την έξοδο και έτσι χάνουν ολόκληρο το μεροκάματο.  Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »