Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Γράφει ο askordoulakos

Κι αν ήταν σήμερα 1968; Βασανιστήρια, παρακράτος, κυνήγι μαγισσών εναντίον της αριστεράς και ο Πάγκαλος… στα χαρακώματα.

Η επέτειος μιας επετείου είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Για τη συμπλήρωση 45 χρόνων από το Μάη του 68, λοιπόν, σκεφτήκαμε να μην ανατρέξουμε στα γεγονότα εκείνης της χρονιάς αλλά στην αποτύπωσή τους από τα μέσα ενημέρωσης και τους πνευματικούς ταγούς κάθε εποχής.

Τα αφιερώματα σε ιστορικές επετείους, έλεγε ένας παλιός κανόνας από τα περιοδικά της δεκαετίας του ’80 και του ’90, «πουλάνε» όταν η χρονολογία τους διαιρείται με το πέντε. «Πουλάνε» όμως ακόμη περισσότερο όταν διαιρείται με το δέκα. Ένα αφιέρωμα για το Μάη του ’68, λόγου χάρη, έπρεπε να πέσει στο 1998 ή στο 2008 ενώ μια μικρότερη αναφορά μπορούσε να γίνει το 2003 και το 2013.

Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη επέτειο ήταν ότι ανά πενταετία γραφόταν ένα εντελώς διαφορετικό αφιέρωμα. Το 1998, στα χρόνια της «ευημερούσας» Ελλάδας του χρηματιστηρίου και της προετοιμασίας των ολυμπιακών αγώνων, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τη στιγμή που σας γράφουμε ακόμα συνεχίζονται οι πορείες καθημερινά (από τις 12 Φεβρουαρίου που ξεκίνησαν μέχρι και τώρα 3 Μαρτίου). Κάθε απόγευμα μαζεύεται κόσμος στο κέντρο κάθε πόλης και διαδηλώνει. Αυτό συμβαίνει σε πάνω από 40 πόλεις και χωριά, ακόμα και σε περιοχές όπου δεν είχαν ξαναγίνει πορείες!

Οι πορείες αρχικά ξεκίνησαν ενάντια στους νέους υπερβολικά υψηλούς λογαριασμούς του ρεύματος και της θέρμανσης (στη Βουλγαρία πληρώνεις ξεχωριστούς λογαριασμούς για αυτά τα δυο). Επίσης, μεσολάβησε ένας αυτοπυρπολισμός πολίτη ως ένδειξη διαμαρτυρίας, ο οποίος βρίσκεται ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση, στην πόλη της Βάρνας. Ακολούθησαν ακόμα μαζικότερες πορείες, οι οποίες από ειρηνικές (όπως είχαν ανακοινωθεί στο ίντερνετ) μετατράπηκαν σε βίαιες, κυρίως στη Σόφια, όπου στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων με την αστυνομία, βρίσκονταν οι λεγόμενοι «κουκουλοφόροι» της Βουλγαρίας. Γίνεται λόγος για νεαρούς, μέλη νεοναζιστικών και ακροδεξιών ομάδων, οι οποίοι συμμετέχουν σε οπαδικούς συνδέσμους όπου και οργανώνονται πριν τις πορείες. Από τις συγκρούσεις αυτές υπήρξαν πολλοί τραυματίες, ως επί το πλείστον ειρηνικοί διαδηλωτές αφού η αστυνομία, το βράδυ τις 19ης Φεβρουαρίου, ξέσπασε πάνω σε όποιον διαδηλωτή έβρισκε (πράγμα που για τα δεδομένα των διαδηλώσεων στη χώρα ήταν πρωτόγνωρο).

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το τραγούδι του αγώνα ξανανέβηκε στα χείλη εκατομμυρίων Πορτογάλων. Στην κεντρική πλατεία της Λισαβόνας, μπροστά στο κοινοβούλιο, πάνω στη σκηνή, δεκάδες καλλιτέχνες τραγουδούν για τη “γη της αδελφοσύνης” και εκατοντάδες χιλιάδες δημιουργούν τη μεγαλύτερη χορωδία των τελευταίων χρόνων. Μια χορωδία που υμνεί τη δύναμη του λαού, θυμάται την ιστορία των αγώνων του και συνεχίζει να αντιστέκεται. Εντυπωσιασμένη η Ευρώπη παρακολουθεί τον ξεσηκωμό ενός ολόκληρου λαού που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν ο καλός μαθητής των συνταγών της λιτότητας. Διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, διαδικτυακοί τόποι, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κατακλύζονται από τις εικόνες των αεροφωτογραφιών της Λισαβόνας, με ποτάμια ανθρώπων να ενώνονται απαιτώντας από τον πρωθυπουργό της χώρας, Πάσους Κοέλιο, να παραιτηθεί.

Η ιστορία της Πορτογαλίας γίνεται όπλο στα χέρια των ανθρώπων που βλέπουν την καθημερινότητά τους να συνθλίβεται. Το τραγούδι ήταν το σύνθημα για να πέσει η χούντα Σαλαζάρ, το τραγούδι θα είναι το σύνθημα για να ανατραπεί η χούντα των αγορών. Οι Πορτογάλοι δεν δείχνουν να αμφιβάλουν. “Ο λαός είναι αυτός που προστάζει!” Ο στίχος είναι γραμμένος πια σε κάθε γωνιά της πόλης. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »