Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Πανάρχαια προσευχή – επίκληση υπάρχει και λειτουργεί μυστικά μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του.

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης.

Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:

ΑΛΦΑ – ΒΗΤΑ – ΓΑΜΑ – ΔΕΛΤΑ – ΕΨΙΛΟΝ – ΣΤΙΓΜΑ – ΖΗΤΑ – ΗΤΑ – ΘΗΤΑ – ΙΩΤΑ – ΚΑΠΠΑ – ΛΑΜΒΔΑ – ΜΙ – ΝΙ – ΞΙ – ΟΜΙΚΡΟΝ – ΠΙ – ΡΟ – ΣΙΓΜΑ – ΤΑΥ – ΥΨΙΛΟΝ – ΦΙ – ΧΙ – ΨΙ – ΩΜΕΓΑ.

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής Επιστήμης, έχουμε τα ακόλουθα:

“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!”

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Από το 1982 και εξής, όταν εισήχθη, δηλαδή, με τρόπο αιφνίδιο το νομοσχέδιο που αφορούσε την κατάργηση, χωρίς καμία περεταίρω διασαφήνιση και μελέτη, του πολυτονικού συστήματος γραφής, τα παιδιά στην δευτεροβάθμια Εκπαίδευση υποχρεούνται να μαθαίνουν δύο τρόπους γραφής, που στην πορεία οι αρμόδιοι της Παιδείας παρουσίασαν ως δύο διαφορετικές γλώσσες, την αρχαία ελληνική και την νέα ελληνική.

της Ελένης Γεωργακάκη

Φοιτήτριας Φιλολογίας

Η κατάργηση του πολυτονικού συστήματος έγινε στο όνομα της δήθεν διευκόλυνσης των μαθητών, προκειμένου να μην χρειάζεται να αποστηθίσουν τόσους τόνους και τόσες καταλήξεις. Για ποια διευκόλυνση όμως μιλούν, εφόσον οι μαθητές μπαίνουν στην διαδικασία και να μαθαίνουν τους διαφόρους τόνους, καταλήξεις, πνεύματα (αρχαία ελληνικά) και ταυτόχρονα να αποστηθίζουν επιπλέον και τους κανόνες της δημοτικής, οι οποίοι όχι μόνο παρουσιάζουν μεγάλες αποκλείσεις συγκριτικά με αυτούς της «καθαρεύουσας» αλλά επιπροσθέτως χαρακτηρίζονται από πολλές ασάφειες και ασυνέπειες. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »