Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

της Σόφης Νικολέα

Πριν μία εβδομάδα ο υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος, σε συνέντευξή του στο Πρώτο Θέμα, ανακοίνωσε την απόφασή του για επιμήκυνση του σχολικού έτους (έναρξη σχολικού έτους 6 Σεπτεμβρίου, επιστροφή από τις διακοπές Χριστουγέννων στις 7/1 και παύση μαθημάτων για Πάσχα τη Μ. Τετάρτη). Υποστήριξε ότι αυτή η επιμήκυνση θα βοηθούσε τους μαθητές να μάθουν περισσότερα και καλύτερα, ενώ λίγες μέρες νωρίτερα στην προσπάθειά του να προωθήσει το χειμερινό τουρισμό-συμφέροντα της τουριστικής βιομηχανίας, ανακοίνωσε την καθιέρωση της ‘Λευκής Εβδομάδας’.

Άραγε ο Αρβανιτόπουλος ενδιαφέρεται για ένα καλύτερο σχολείο για όλους μας;

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Κώστα Παλούκη & Κώστα Φαγογένη

Σ’ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε, τρώνε βρώμικο ψωμί
κι οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή

Διον. Σαββόπουλος

Το θερμό φθινόπωρο της απεργίας των καθηγητών τελείωσε πριν καν αρχίσουν τα πρωτοβρόχια. Μαζί με αυτήν, φαίνεται πως τελειώνουν και οι αυταπάτες για μία πολιτική ανατροπή που θα προέκυπτε μέσα από την εκκωφαντική έκρηξη της χύτρας ταχύτητας όπου σιγοβράζει το χαρμάνι της οργής, της αγανάκτησης και της απόγνωσης. Η ατμομηχανή της ΟΛΜΕ που θα έσερνε τους εργαζόμενους όλων των κλάδων σε μία γενική απεργιακή κινητοποίηση, πολύ σύντομα έμεινε από καύσιμα. Εξάλλου, οι μεν μηχανοδηγοί γνώριζαν μόνο από λοκομοτίβες, οι δε θερμαστές εξαντλήθηκαν νωρίς κι έτσι οι επιβάτες προτίμησαν να κατέβουν και να συνεχίσουν με όποιο μέσον βρίσκει πρόχειρο ο καθένας.

Και τώρα που μείναμε χωρίς «αγώνες»; Στρατηγοί χωρίς στρατούς και λεγεώνες; Κι ενώ η μεγάλη επαναστατική νύχτα των οδοφραγμάτων αναβάλλεται επ’ αόριστον και οι αγωνιστές παραμένουν με το όπλο παρά πόδα, το τέλος της αυταπάτης μπορεί να λειτουργήσει και απελευθερωτικά. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

O νέος νόμος και το “νέο λύκειο”

του Στρατή Μπουρνάζου

Από το “Αλφαβητάρι με τον ήλιο”, 1919.

O Ιούνης ήταν ο Θεριστής, ο Ιούλης ο Αλωνάρης, ο Αύγουστος ο Συκολόγος και ο Σεπτέμβρης ο Τρυγητής. Και απ’ όταν οι κοινωνίες μας άρχισαν να μπαίνουν στον ρυθμό της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ο Σεπτέμβρης έγινε, αναντίρρητα, ο μήνας του σκολειού: της νέας χρονιάς, των σχολικών ειδών, του αγιασμού, των καινούργιων βιβλίων κ.ο.κ. Φέτος όμως έχουμε και άλλους –λιγότερους ρουτινιάρικους, μα και λιγότερους ευχάριστους– λόγους, να το λέμε: «διαθεσιμότητα» και μετατάξεις, καταργήσεις ειδικοτήτων στα τεχνικά λύκεια, νέος νόμος για το λύκειο, ολοήμερα σχολεία που καταργούνται, ΑΕΙ που αναστέλλουν τη λειτουργία τους και, βέβαια, η απεργία διαρκείας των καθηγητών από αύριο: ένα φάσμα καταιγιστικό, που κάνει, χωρίς καμιά αμφιβολία, τον Σεπτέμβρη που διανύουμε μήνα της παιδείας.

Ξεκινάω από τον νόμο για την «αναδιάρθρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης», που ψηφίστηκε την Τρίτη. Ας διακρίνουμε, σύμφωνα με όσα μάθαμε από την κοινωνιολογία της εκπαίδευσης, τέσσερα πεδία στα οποία μπορούμε να τον αποτιμήσουμε. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Αγαπητή/έ συμπολίτισσα/η, γονέα και κηδεμόνα,

με την επιστολή αυτή θέλουμε να σε ενημερώσουμε για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη δημόσια εκπαίδευση, (κοινωνικό αγαθό, στο οποίο σύμφωνα με το Σύνταγμα, πρέπει να έχουν… πρόσβαση όλα τα παιδιά), μέσα από την πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης και των μνημονίων.

• Η φετινή σχολική χρονιά λήγει με το δημόσιο σχολείο πληγωμένο ανεπανόρθωτα λόγω της ελλιπούς χρηματοδότησης, που δημιούργησε χιλιάδες κενά και απώλεια διδακτικών ωρών (μόνο στην Εύβοια 70 κενά, 1300 διδακτικές ώρες την εβδομάδα), ακόμα και σε πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα. Βασικά λειτουργικά έξοδα απαραίτητα για τη λειτουργία της σχολικής μονάδας (όπως πετρέλαιο, αναλώσιμα, φωτοτυπικό χαρτί, κ.λ.π.) περικόπηκαν σε σημαντικό βαθμό, μεταθέτοντας την ευθύνη για τη λειτουργία των σχολείων, κάτι που αποτελεί συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας, στους ίδιους τους γονείς, οι περισσότεροι από τους οποίους με συρρικνωμένα ή καθόλου εισοδήματα προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα επιβίωσης της οικογένειάς τους από τη λαίλαπα των μνημονίων.

• Ταυτόχρονα βασικές δομές που υποστηρίζουν την εκπαίδευση, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Αίσθηση και ανησυχία προκαλεί η νέα (από τις πολλές τα τελευταία χρόνια) μεταρρύθμιση στην Παιδεία με την ουσιαστική επαναφορά του συστήματος με τις Δέσμες οι οποίες καταργηθεί για συγκεκριμένους λόγους.

Όμως το κλειδί βρίσκεται αλλού, στα επαγγελματικά Λύκεια.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα του Ελεύθερου Τύπου φαίνεται πως η Γερμανία έχει προτείνει τη χρηματοδότηση θέσεων εργασίας εργασίας σε γερμανικές επιχειρήσεις για απόφοιτους ελληνικών ΕΠΑΛ με έδρα κατά προτεραιότητα στις περιοχές που έχει σχεδιαστεί να τεθούν σε καθεστώς Ειδικής Οικονομικής Ζώνης όπως η ανατολική Μακεδονία και η Θράκη.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Χρήστου Γιανναρά

«Αυτό που εξιστορώ είναι η ιστορία των επόμενων δύο αιώνων. Περιγράφω το ερχόμενο, το αναπότρεπτα ερχόμενο: την ανάδυση του μηδενισμού. Aυτή την ιστορία μπορούμε από τώρα κιόλας να την αφηγηθούμε, γιατί είναι από τώρα ενεργούμενη αναγκαιότητα. Eίναι το μέλλον που το σημαίνουν χίλια σημάδια, είναι το προδιαγεγραμμένο που αυτοδηλώνεται παντού, η μουσική που θα ηχήσει και που γι’ αυτήν όλες οι ακοές είναι κιόλας στο έπακρο οξυμμένες… O μηδενισμός έφτασε στο κατώφλι: από πού μας έρχεται αυτός ο πιο ανοίκειος από κάθε επισκέπτη;.. Tι σημαίνει μηδενισμός; Σημαίνει ότι οι υπέρτατες αξίες έχουν χάσει κάθε αξία. Mας λείπει ο στόχος, λείπει η απάντηση στο “Γιατί”».

Aυτά ο Nίτσε, το 1887. Mε συμπληρωμένον σήμερα τον ένα από τους δύο αιώνες της πρόβλεψής του. Kαι επαληθευμένη μέχρι κεραίας την πρόβλεψη. H οργάνωση και οι πρακτικές του ανθρώπινου βίου, σε πλανητική κλίμακα – ο «τρόπος» της οικονομίας, ο «τρόπος» της πολιτικής, τα κίνητρα της όποιας παραγωγής, η μαρτυρία της Tέχνης, οι στόχοι της επιστήμης, οι επιδιώξεις της παιδείας, η ωφελιμοθηρία της θρησκείας – όλα, μα όλα, μηδενισμός. Δηλαδή: ερχόμαστε από το πουθενά και πάμε στο τίποτα. Oχι μόνο απάντηση δεν υπάρχει, αλλά ούτε και ερώτημα «γιατί υπάρχουμε» δεν μαρτυρείται πειστικά ούτε και «στόχος» της ύπαρξής μας – έχει μηδενιστεί κάθε «νόημα». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Μόλις λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος από τον τουρκικό ζυγό, από πανταχόθεν εκφραζόταν η αποδοκιμασία του κυβερνητικού συστήματος, και που όσο περνούσε ο χρόνος ο πόθος για κάτι νέο γινόταν ολοένα  και εντονότερος.

Τον Νοέμβριο του έτους 1838, ο  γέροντας τότε Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ευρισκόμενος στο Γυμνάσιο και ακούγοντας την διδασκαλία του Γυμνασιάρχη Γεννάδιου που είχε ως θέμα τον Θουκυδίδη, ενθουσιάσθηκε τόσο πολύ ώστε και αυτός εκδήλωσε αμέσως την επιθυμία να εκφωνήσει λόγο στην νεολαία.  Ο Γεννάδιος ως ένθερμος και ειλικρινής πατριώτης που ήταν εισάκουσε αμέσως την επιθυμία του ήρωα και -πλέον- σεβάσμιου γέροντα Κολοκοτρώνη. Έτσι την παραμονή των Ταξιαρχών συνάθροισε όλους τους μαθητές με σκοπό κατόπιν να κατευθυνθούν όλοι μαζί στη Πνύκα όπου και σχεδίαζε τελικά να εκφωνηθεί ο λόγος. Εν τω μεταξύ το μεγάλο συγκεντρωμένο πλήθος των διδασκάλων και των μαθητών κίνησε την περιέργεια  και άλλων πολλών που συνέρρευσαν και αυτοί στο Γυμνάσιο υπερπληρώνοντας εκτός του καταστήματος και τον περιβάλλοντα χώρο. Μετ΄ ολίγον, ιδού, προσέρχεται και ο Γέρων Κολοκοτρώνης ενδεδυμένος την ερυθρά του φορεσιά, ενώ το πλήθος διαχωρίζεται αυτόματα κάνοντας δρόμο για να περάσει. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Η εκπαίδευση, έλεγε ο Νέλσον Μαντέλα, είναι το όπλο για να αλλάξεις τον κόσμο. Στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού όμως, η εκπαίδευση ( ή μάλλον η διάλυση της) έχει γίνει το όπλο για να φτιάξεις ένα κόσμο στα μέτρα σου.

Ένα κόσμο όπου τα διεθνή αρπακτικά δίνοντας βαθμούς και πιστώσεις δένουν τις μοίρες των λαών δημιουργώντας στρατιές αναλώσιμων και κακοπληρωμένων εργατών στο όνομα των σιδηρών…κανόνων της νεοφιλελεύθερης οικονομίας.

Εκπαίδευση για λίγους

Το πρόγραμμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ως αντάλλαγμα δανείων, που επιβάλουν οι διεθνείς πιστωτές σε όποια χώρα κληθούν να επέμβουν είναι σχεδόν παντού το ίδιο: περικοπές μέχρι και 50% στις εκπαιδευτικές δαπάνες, πάγωμα των μισθών, απολύσεις και όριο στον αριθμό των δασκάλων που μπορεί να προσλάβει η κάθε χώρα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Από το 1982 και εξής, όταν εισήχθη, δηλαδή, με τρόπο αιφνίδιο το νομοσχέδιο που αφορούσε την κατάργηση, χωρίς καμία περεταίρω διασαφήνιση και μελέτη, του πολυτονικού συστήματος γραφής, τα παιδιά στην δευτεροβάθμια Εκπαίδευση υποχρεούνται να μαθαίνουν δύο τρόπους γραφής, που στην πορεία οι αρμόδιοι της Παιδείας παρουσίασαν ως δύο διαφορετικές γλώσσες, την αρχαία ελληνική και την νέα ελληνική.

της Ελένης Γεωργακάκη

Φοιτήτριας Φιλολογίας

Η κατάργηση του πολυτονικού συστήματος έγινε στο όνομα της δήθεν διευκόλυνσης των μαθητών, προκειμένου να μην χρειάζεται να αποστηθίσουν τόσους τόνους και τόσες καταλήξεις. Για ποια διευκόλυνση όμως μιλούν, εφόσον οι μαθητές μπαίνουν στην διαδικασία και να μαθαίνουν τους διαφόρους τόνους, καταλήξεις, πνεύματα (αρχαία ελληνικά) και ταυτόχρονα να αποστηθίζουν επιπλέον και τους κανόνες της δημοτικής, οι οποίοι όχι μόνο παρουσιάζουν μεγάλες αποκλείσεις συγκριτικά με αυτούς της «καθαρεύουσας» αλλά επιπροσθέτως χαρακτηρίζονται από πολλές ασάφειες και ασυνέπειες. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »