Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

«Ο ελεύθερος Τύπος μπορεί να είναι είτε καλός είτε κακός, αλλά χωρίς ελευθερία, είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο Τύπος δεν μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο από κακός» έλεγε συχνά ο βραβευμένος με νόμπελ γάλλος συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ. Στην περίπτωση του τηλεοπτικού σταθμού MEGA σίγουρα ζήτημα ελευθερίας δεν τίθεται. Φαίνεται όμως ότι υπάρχει σοβαρότατο ζήτημα κακής ενημέρωσης και απόκρυψης της αλήθειας από την ελληνική κοινωνία.

Τα όσα παραδέχεται στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Ψυχρός Εμφύλιος/ Τα πρόσωπα & τα γεγονότα που διέλυσαν μια χώρα»(εκδόσεις Πατάκη) ο δημοσιογράφος του καναλιού, Γιάννης Πρετεντέρης, προκαλούν το λαϊκό αίσθημα. Το βιβλίο περιγράφει τα χρόνια της ελληνικής κρίσης από το 2009 και μετά. Όταν η Ελλάδα μπήκε στη μέγγενη των καταστροφικών για την ελληνική οικονομία μνημονίων.

Ο δημοσιογράφος υπογραμμίζει στο βιβλίο του, ότι λίγο πολύ γνωρίζαν από την πρώτη στιγμή ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Ουδέποτε όμως ανέφεραν το παραμικρό μέσα από τα δελτία ειδήσεων ή τις εκπομπές του καναλιού. Με τη στάση τους όχι μόνο σιγοντάριζαν το μνημόνιο, αλλά σταδιακά μετατράπηκαν στους καλύτερος υπερασπιστές της μνημονιακής πολιτικής. Αυτής που βύθισε την ελληνική οικονομία στην ύφεση και την κοινωνία στην φτώχεια και την ανεργία. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τις τελευταίες λίγες ημέρες κάθε παπαγάλος των Megaλων καναλιών, τηλεόρασης και ραδιοφώνου, που σέβεται το ρόλο, που του έχει ανατεθεί, διατυπώνει μετ’ επιτάσεως το κάτωθι δίλημμα:

Ποιο από τα δύο είναι δικαιότερο: τις τράπεζες να τις σώζουν οι καταθέτες τους ή οι πολίτες του κράτους στο οποίο αυτές δραστηριοποιούνται ?

Φυσικά, σε αυτό το ψευδοδίλημμα, έρχονται και δίνουν μόνοι τους την απάντηση λέγοντας ότι αυτό, που έγινε στην Κύπρο, δηλαδή οι τράπεζες να διασώζονται από τους καταθέτες,
είναι σαφώς πιο δίκαιο, διανθίζοντας την απάντηση και ολίγο με μέριμνα για τους μικροκαταθέτες, έως 100.000 €, καθιστώντας αυθαίρετα το νούμερο αυτό, ένα ιερό και απαραβίαστο όριο, μια παγκόσμια σταθερά, σε ένα κόσμο γεμάτο ανισότητες.

Όλοι συμφωνούμε πως οι τράπεζες αποτελούν κομβικό σημείο για την λειτουργία μια οικονομίας όπως η γενιά μας την έχει γνωρίσει. Ο καπιταλισμός θέλει την τράπεζα το “ίδρυμα” εκείνο που “αποταμιεύει τον ιδρώτα μας και επενδύει στα όνειρά μας”. Οι παπαγάλοι λοιπόν, του νεοφιλευλευθερισμού χρησιμοποιώντας τις υπερβάσεις, που τους υπαγορεύουν οι εντολοδότες τους, αλλοιώνουν τις έννοιες βαφτίζοντας τις καταθέσεις “Επενδύσεις” και τα δάνεια σε χορηγήσεις οι οποίες δεν πρέπει να εμπεριέχουν το ρίσκο της επένδυσης. Με αυτές τις παρανοήσεις και τις απλουστεύσεις στο λεξιλόγιο τους προσπαθούν να μας πείσουν ότι εάν μια τράπεζα πέσει έξω τότε οι καταθέτες της πρέπει να πληρώσουν το “μάρμαρο”.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »