Την Τετάρτη 9 Απριλίου 2014, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, πραγματοποιούν 24ωρη γενική απεργία. Στην απεργία συμμετέχουν και οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η ΠΝΟ, η ΠΟΕΔΗΝ, η ΟΤΟΕ καθώς και δεκάδες άλλα σωματεία και οργανώσεις.
Οι εργατοπατέρες λοιπόν, ως γνήσια τέκνα παλαιοκομματικών αντιλήψεων και τακτικών, συνεχίζοντας τον κατήφορό τους στη συνείδηση του λαού αποφάσισαν να ρίξουν, ακόμα μια φορά, το μπαλάκι στην εξέδρα, να προχωρήσουν σε άλλη μια ανοργάνωτη, μόνο κατ΄ όνομα Γενική Απεργία. Μια ακόμα «ντουφεκιά στον αέρα» και θεωρούν πως απαλλάσσονται των ευθυνών τους! Εξαντλήσαν το συνδικαλιστικό τους καθήκον! Έκαμαν το χρέος τους απέναντι στον λαό, την εργατική τάξη, την ιστορία!
Είναι δεδομένη η ανυποληψία των ηγεσιών των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ανυποληψία που οφείλεται κυρίως στην νομιμοφροσύνη τους στο ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, στο ΕΥΡΩ, στην «υπευθυνότητά» τους, όπως βαφτίζει το δωσιλογικό καθεστώς και τα παπαγαλάκια του, την υποταγή. Άλλωστε οι ίδιες ηγεσίες, στα δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια σωματεία, υπονομεύουν κάθε προσπάθεια συντονισμού της συνδικαλιστικής δράσης απ’ τα κάτω, υπηρετώντας την πολιτική του «κοινωνικού εταιρισμού», τη λογική της ανάθεσης στο συνδικαλιστή να «λύνει» τα προβλήματά των εργαζόμενων, χωρίς τους εργαζόμενους! Πολιτική που οδήγησε μια τουλάχιστον γενιά εργαζομένων στον «καναπέ» της αδράνειας και δυο γενιές συνδικαλιστών στον παραγοντισμό που έθρεψε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και διαφθορά.
Αντί λοιπόν, όπως οφείλουν σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες μετατροπής της χώρας σε μια ακόμα εξαθλιωμένη αποικία, την πρώτη στην Ε.Ε.
Η απελπισία στην οποία οδηγείται ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού από τις πολιτικές των ντόπιων δοσιλογικών κυβερνήσεων, εκδηλώνεται πλέον έντονα και σε διαρκή βάση. Ως μια τέτοια εκδήλωση απελπισίας πρέπει να θεωρείται και το αυξανόμενο ενδιαφέρον του κόσμου για το «κίνημα του 1 ευρώ» για τα τέλη κυκλοφορίας.
Δυστυχώς έχει αποδειχθεί ότι η λύση στο αδιέξοδο δεν μπορεί να έρθει μέσα από τέτοιου είδους νομικές πράξεις, καθώς στο πολύ πρόσφατο παρελθόν έχουν πραγματοποιηθεί παρόμοιες δράσεις που δεν κατόρθωσαν, ούτε στο ελάχιστο, να ανασχέσουν τα καταστροφικά σχέδια των κυβερνώντων.
Στο σημείο που βρισκόμαστε θεωρούμε ότι στόχος κάθε κινήματος και πολίτη που αντιστέκεται στο υπάρχον καθεστώς, πρέπει να είναι η ολική ανατροπή του. Αυτό μπορεί να γίνει μέσα από την οργάνωση και εφαρμογή μιας ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Φέτος το φθινόπωρο, για πρώτη φορά ακούστηκε, τόσο έντονα στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, το αίτημα για γενική πολιτική απεργία. Για πρώτη φορά, τις τελευταίες δεκαετίες, σε συνελεύσεις εργαζομένων, εκφράστηκε η ανάγκη για έναν άλλο τρόπο πάλης των εργαζομένων, για μια άλλη αντίληψη στο πως ο αγώνας, για την σωτήρια της χώρας από τις χρηματαγορές του κόσμου, θα μπορέσει να έχει νικηφόρο αποτέλεσμα.
Η γενική πολιτική απεργία ως εργαλείο αντιμετώπισης, από την πλευρά του λαού, ακραίων πολιτικοκοινωνικών καταστάσεων έχει πίσω του μεγάλη ιστορία. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Όπως είναι γνωστό, ήδη από τον Φλεβάρη του ’12 μετά την ψήφιση του 2ου μνημονίου και με εκατοντάδες χιλιάδες λαού στους δρόμους να συγκρούονται με τις καθεστωτικές δυνάμεις καταστολής, στην Αθήνα, αλλά και στις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας, το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο απηύθυνε δημόσια πρόσκληση στα κόμματα και τους βουλευτές της τότε αντιπολίτευσης να παραιτηθούν και να ενωθούν με το μαχόμενο στους δρόμους σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, οδηγώντας το καθεστώς στη κατάρρευση.
Δεν εισακουστήκαμε και τα πράγματα πήραν το δρόμο τους, που οδήγησε στις διπλές εκλογές της άνοιξης του 2012 με τα γνωστά αποτελέσματα. Πολιτική επικυριαρχία του καθεστώτος που συνεχίζει έκτοτε ακάθεκτο την υλοποίηση των καταστροφικών πολιτικών των μνημονίων. Επίσης, μια πολλά υποσχόμενη αντιπολίτευση να ενσωματώνεται ραγδαία στο σύστημα που, υποτίθεται, ότι ήθελε να ανατρέψει και ο λαός στη γωνία, απογοητευμένος και κουρασμένος από τις απανωτές αποτυχίες, είτε να ιδιωτεύει, είτε να ψάχνει να βρει καινούργιους τρόπους αντίδρασης, που το κατεστημένο σύστημα συλλογικής οργάνωσης των γνωστών συνδικάτων και συλλογικοτήτων αδυνατούσε να τους προσφέρει.
Από εκείνον το Μάη του 2010 έως και σήμερα, οι κυβερνώντες και οι συν αυτώ δημοσιογράφοι-αναλυτές καθώς και μια μερίδα καθηγητών (ως ειδικοί), βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη με την θεωρία του μονόδρομου. Το εκβιαστικό δίλλημα «μνημόνιο ή grexit» αιωρείται μονίμως πάνω από την ελληνική κοινωνία και απλώς αλλάζει η συχνότητα και η ένταση με την οποία τίθεται κάθε φορά που είναι προς ψήφιση στη βουλή η επικαιροποίηση κάποιου μνημονίου ως προϋπόθεση για να λάβουμε την περίφημη πια δόση. Φαίνεται όμως πως δεν αρκεί πια. Όλα δείχνουν πως οι κυβερνώντες διέγνωσαν την αδυναμία τους μέσω αυτού του επιχειρήματος να χειραγωγήσουν πλέον το λαό, οπότε προχώρησαν παρακάτω, διαμορφώνοντας το επόμενο δίλλημα-μονόδρομο, που δεν είναι άλλο από «μνημόνιο ή φασισμός». Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Μονόδρομοι, είτε στην πολιτική, είτε στην οικονομία, είτε γενικά στην ζωή, δεν υπάρχουν, όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Πάντα υπάρχει κι άλλος δρόμος. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η πρώτη ημέρα της απεργίας των εκπαιδευτικών πιστώνεται με υψηλό ποσοστό συμμετοχής. Επεισόδια ανάμεσα σε γονείς και εκπαιδευτικούς, ή ανάμεσα σε απεργούς και μη εκπαιδευτικούς που θα πυροδοτούσαν κοινωνικούς αυτοματισμούς και αντιπαραθέσεις –όπως ήλπιζε η κυβέρνηση– δεν σημειώθηκαν. Τα δεδομένα αυτά δείχνουν ότι ο κλάδος έχει τη διάθεση να αγωνιστεί με την κοινωνία στο πλευρό του. Το στοίχημα είναι πώς θα τα καταφέρουν.
Μέρα με την ημέρα κι άλλοι κλάδοι μπαίνουν στον αγώνα. Η Ομοσπονδία Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) καλεί τα μέλη της «στην ανάληψη τοπικών κινηματικών πρωτοβουλιών, ακόμη και λειτουργικών καταλήψεων μαζί με τους άλλους Κοινωνικούς Φορείς, για να υπερασπίσουμε», όπως αναφέρει, «τα Νοσοκομεία και τις δομές υγείας που απειλούνται να κλείσουν».
Το πρωί της Τρίτης που μας πέρασε, 10 του μηνός, εργάτες από 5 εργοστάσια της περιοχής κατέλαβαν το νεόδμητο κτήριο της Περιφέρειας Εύβοιας και το έθεσαν υπό τον έλεγχό τους. Την πρωτοβουλία ανέλαβαν μετά από γενικές συνελεύσεις των ίδιων των εργαζομένων, 5 εργατικά σωματεία με επικεφαλής το Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας. Θα μου πείτε που είναι το πρωτότυπο; Πρώτη φορά έχουμε καταλήψεις δημοσίων κτηρίων από εργαζόμενους σε απόγνωση; Δεν ζήσαμε πριν μερικούς μήνες τις καταλήψεις των Δήμων από τους εργαζόμενους της ΠΟΕ-ΟΤΑ; Και λοιπόν, τι έγινε;
Εδώ δεν έχουμε μια κατάληψη από εργάτες με σκοπό να πιέσουν για τα αιτήματά τους. Αυτοί που ανέλαβαν την πρωτοβουλία δεν είναι από εκείνους που ζουν με αυταπάτες. Ξέρουν από πρώτο χέρι τι είναι να μην μπορείς να βρεις το δίκιο σου. Ακόμη κι όταν πρόκειται για τα πιο στοιχειώδη, τα ελάχιστα, όπως π.χ. την απόδοση των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεων.
Από έναν καθηγητή της Βοιωτίας πήρα το παρακάτω μήνυμα:
Την Πέμπτη που μας πέρασε είχαμε συνέλευση η τοπική ΕΛΜΕ Βοιωτίας για τις μελλοντικές κινητοποιήσεις. Υπήρχε μια πρόταση της ΟΛΜΕ για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες απεργίες και μια πρόταση του ΚΚΕ για 48ωρη απεργία και μετά βλέπουμε. Κάποια στιγμή σηκώθηκα στο βήμα και είπα τα εξής λόγια. Στα μεταφέρω αυτολεξεί: «Είναι ουτοπικό να νομίζουμε ότι ο δικός μας κλάδος θα σωθεί ενώ οι άλλοι θα καταστραφούνε. Στην κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ή σωζόμαστε όλοι, ή δεν σώζεται κανένας. Οι κλαδικές απεργίες με αιτήματα μόνο του κλάδου έχουν τελειώσει και δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Σας καλώ λοιπόν να ψηφίσετε την δική μου πρόταση για ΓΕΝΙΚΗ απεργία ΟΛΩΝ των κλάδων με αιτήματα την έξοδο από την Ε.Ε. και το Ευρώ και την μονομερή διαγραφή του χρέους.» Από την στιγμή που κατέβηκα από το βήμα πέσανε όλοι πάνω μου συνδικαλιστές και μη ώστε να με πείσουν να ψηφιστεί η δική μου πρόταση ξεχωριστά από τις άλλες. Στην αρχή μου λέγανε κάτι μπαρούφες ότι εγώ θέτω το πολιτικό πλαίσιο της απεργίας και όχι τους τρόπους δράσης. Μετά μου έλεγαν ότι διασπώ το κίνημα. Εγώ επέμενα να ψηφιστεί η πρόταση μου σαν τρίτη πρόταση. Με εκνευρίσανε τόσο πολύ που στο τέλος άρχισα να φωνάζω και να τους λέω ότι δεν θα με αναγκάσουν να ψηφίσω μια πενθήμερη απεργία με αδιευκρίνιστους στόχους η οποία εξυπηρετεί μόνο το ΣΥΡΙΖΑ για ψηφοθηρικούς λόγους. Στο τέλος ΦΥΣΙΚΑ πέρασε το δικό μου διότι είμαι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΣΠΑΣΑΡΧΙΔΑΣ αν θέλω. Η πρόταση της ΟΛΜΕ (ΣΥΡΙΖΑ) πήρε 55 ψήφους. Η πρόταση του ΠΑΜΕ πήρε 40 ψήφους και η δική μου 5 ψήφους. Τα συμπεράσματα δικά σου και με αφορμή το σημερινό σου άρθρο.
Νομίζω ότι σχόλιο του φίλου καθηγητή δεν δεν ξαφνιάζει κανέναν σχετικά με το πώς δρουν οι κομματικοί μηχανισμοί και ποιες είναι οι επιδιώξεις τους. Ας θυμηθούμε τι έκαναν στη σύνοδο των προέδρων των ΕΛΜΕ εκείνα τα κομματόσκυλα που αντιπροσώπευαν συνελεύσεις εκπαιδευτικών που είχαν ψηφίσει υπέρ τη απεργίας ακόμη και μέσα στις εξετάσεις. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Σε απεργιακό πυρετό βρίσκονται οι εργαζόμενοι στους χώρους της ανώτατης εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα καθώς δεν είναι μόνο το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων και κλινικών του δημοσίου, αλλά και η επερχόμενη κατάργηση πολλών από τα πρώην ιατρεία του ΙΚΑ. Ο ΕΟΠΥΥ άλλωστε βρίσκεται στο καναβάτσο και επιβιώνει μόνο και μόνο για να καταστρέψει κάθε έννοια πρωτοβάθμιας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για το λαό. Μαζί με όλους αυτούς έχουμε τους εργαζόμενους στα εργοστάσια που κλείνουν, βάζουν λουκέτο, ή ξεπουλιούνται όπως π.χ. το σύνολο της υφιστάμενης αμυντικής βιομηχανίας. Κι ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό μιας και το κυνήγι για το άπιαστο όνειρο του πρωτογενούς πλεονάσματος, έχει μετατραπεί στον χειρότερο εφιάλτη όλων των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Όμως, πώς γίνεται κι αυτός ο απεργιακός πυρετός σε τόσους κλάδους δεν φέρνει το ποθητό αποτέλεσμα; Γιατί οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις μέχρι σήμερα δεν έχουν φέρει κάποιο αποτέλεσμα εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής; Ο λόγος είναι απλός. Διότι ο κάθε τομέας, ο κάθε κλάδος εργαζομένων περιορίζεται αυστηρά στα δικά του κλαδικά ή εξειδικευμένα αιτήματα. Κι έτσι δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα συμπόρευσης και συντονισμού με άλλους κλάδους. Τι θέλουν οι εργαζόμενοι της ΕΛΒΟ και των άλλων αμυντικών βιομηχανιών; Να μην πουληθούν τα εργοστάσια και να κρατήσουν τη δουλειά τους. Τι θέλουν οι εκπαιδευτικοί; Να μην γίνουν απολύσεις. Και πάει λέγοντας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η Γενική Συνέλευση της Α’ ΕΛΜΕ Αχαΐας στις 20/8/13 με την εμπειρία όλων των προηγούμενων αγώνων ενάντια στη μνημονιακή πολιτική για την υπεράσπιση του δικαιώματος στη ζωή, στην εργασία, στην μόρφωση και την υγεία και για να αποτραπεί η φτωχοποίηση των εργαζόμενων και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου που προωθούν από κοινού κεφάλαιο τρόικα και κυβέρνηση, κρίνει ότι η συνεχιζόμενη και συνεχώς κλιμακούμενη επίθεση ενάντια στον εργαζόμενο λαό δεν μπορεί να αποτραπεί εάν δεν υπάρξει στο προσεχές μέλλον ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Σε απάντηση του »μονόδρομου» που εφαρμόζεται, υπάρχει και η άλλη λύση και ο μόνος που έχει τη δύναμη να την επιβάλλει,είναι ο ίδιος ο λαός, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό. Και βέβαια είναι μία λύση που έχει τη δύναμη να την προωθήσει και να την υλοποιήσει μόνο μια κυβέρνηση στηριγμένη στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, πέρα και πάνω απο την επικρατούσα αντίληψη των κομματικών κατεστημένων.
Το Ενιαίο Παλλαικό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ), έχει επεξεργαστεί πολύ καιρό τώρα τα αναγκαία και αποφασιστικά βήματα που απαιτούνται να ληφθούν από μια κυβέρνηση με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, προκειμένου να βγεί η χώρα από το σημερινό καταστροφικό κατήφορο που την οδηγούν, και που είναι: Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Τον παλιό καλό καιρό, πριν ακόμα ανακαλυφθούν οι υπολογιστές, η ρομποτική έκανε τα πρώτα της βήματα με τα αυτόματα. Αυτά ήταν μηχανές που λειτουργούσαν με ελατήρια και γρανάζια σαν ρολόγια και μπορούσαν πχ να κινήσουν ένα μικρό πιανο ή τα χέρια μιας μαριονέτας. Όμως σε αντίθεση με την αντίληψη που έχουμε σήμερα για τα ρομπότ, τα αυτόματα είχαν μόνο ένα “πρόγραμμα”. Κι όσες φορές κι αν τα κούρδιζες αυτά θα έκαναν ακριβώς την ίδια προβλέψιμη επαναλαμβανόμενη κίνηση. Αυτή είναι λίγο πολύ και η συμπεριφορά των συνδικαλιστικών ενώσεων την τελευταία 30ετία. Λίγο πολύ όλες λειτουργούν με την ίδια αφοπλιστικά επαναλαμβανόμενη προβλεψιμότητα. Κάτι που κάνει το παιχνίδι με τους εχθρούς τους απολαυστικά απλό ακόμα και για τους ουρακοτάγκους της τρικομματικής.
Εδώ και τρία χρόνια διάχυτη είναι η αγανάκτηση στην ελληνική κοινωνία. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών έχει πλέον συνειδητοποιήσει πως το πλοίο οδηγείται στα βράχια. Για άλλους σκόπιμα, για άλλους από απλή ανικανότητα.
Αυτή τη φορά δεν θα αναλώσουμε το χρόνο σας για να σας πείσουμε πως τα πράγματα ΔΕΝ πάνε καλά, ούτε τους τρόπους με τους οποίους μας αδικούν οι κυβερνώντες, ούτε καν να επιχειρηματολογήσουμε γιατί πρέπει να τιμωρηθούν. Σήμερα θα είμαστε δημιουργικοί. Θα σας προτείνουμε μια άλλη οδό από τον ευρω-μονόδρομο που ευαγγελίζονται όλα τα «φιλοευρωπαϊκά» κόμματα αντι-μνημονιακά και μη. Θα σας παρουσιάσουμε μια ολοκληρωμένη πρόταση για το πώς θα τα καταφέρουμε μόνοι μας. Γιατί πιστεύουμε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας κι αυτό δεν είναι μια ιδεοληψία ή μια απλή ελπίδα. Είναι γνώση που προέρχεται από επιστημονικά τεκμηριωμένα δεδομένα και αναλύσεις.
Με τον όρο «Πολιτική Ανυπακοή» δηλώνεται η άρνηση ενός ή περισσότερων πολιτών να ανταποκριθούν σε αντισυνταγματικές αιτήσεις και εντολές μιας κυβέρνησης ή μιας δύναμης κατοχής.
Η άρνηση αυτή γίνεται χωρίς την χρήση οποιασδήποτε βίας.
Πρόκειται για την εξ ορισμού πρωτοβάθμια τακτική της μη-βίαιης αντίστασης που τόσο ξεχωριστά διετύπωσε ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρι Ντέιβιντ Θόρο στο βιβλίο του «Περί Πολιτικής Ανυπακοής» (1849) και εφάρμοσε στην πράξη με απόλυτη επιτυχία ο Μαχάτμα Γκάντι στην Ινδία, ενάντια στους Βρετανούς αποικιοκράτες.
Η πολιτική ανυπακοή εφαρμόζεται όταν κάθε άλλο μέσο διεκδίκησης και αγώνα ενός καταπιεσμένου λαού δεν οδηγεί σε αποτέλεσμα ή όταν ο αγώνας του λαού καταστέλλεται τόσο βίαια και αντισυνταγματικά, που είναι αδύνατη κάθε είδους επικοινωνία, συνεννόηση και συζήτηση με το αυταρχικό Καθεστώς.
Σήμερα στην Ελλάδα του 2013, όχι μόνο δεν υπάρχει πεδίο συνεννόησης μεταξύ των εργαζομένων (και του 1,5 εκ. ανέργων) με την κατ’ όνομα ελληνική κυβέρνηση, μα η αδιαφορία της για το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών είναι τόσο δεδομένη πια, που φτάνει στο σημείο ο γ.γ. του υπουργείου οικονομικών να δηλώνει ότι ο μισθός θα πρέπει να καθοριστεί σε τέτοια επίπεδα (προφανώς πολύ χαμηλότερα από τα σημερινά) ώστε να επιτευχθεί «ανάπτυξη». Υπέρ τίνος και με ποιο κόστος; Αυτά δε μας τα διευκρίνισε ο κ. γενικός… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
«Σε πολύ λίγο καιρό, σε μερικούς μήνες, ο Έλληνας θα χρειαστεί να υπερασπιστεί το σπίτι του, την ιδιοκτησία του με κάθε τρόπο και μέσο. Και μαζί της θα πρέπει να υπερασπιστεί κάθε βουνοκορφή και ακτογραμμή, κάθε κάμπο και οροπέδιο της χώρας του από τα αρπακτικά των αγορών».
Συλλογή των άρθρων του Δ. Καζάκη στην εφημερίδα "Το Χωνί".
Δημοσιεύθηκε από statlerr 
Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας 