Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου
του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ.)

Οι θιασώτες της «στρατηγικής» των τεχνητών διαχωρισμών έδωσαν τα… ρέστα τους τις τελευταίες μέρες στο Παρίσι! Τουλάχιστον δεκαεπτά ανθρώπινες ζωές ήταν αυτή τη φορά το τίμημα της επιλογής του πολιτικού συστήματος, να… τροποποιήσει την «ατζέντα» της κοινωνικής αντίδρασης.

Προκαλώντας πλειάδα αναπάντητων ερωτημάτων, εκμεταλλεύτηκε το αποτρόπαιο γεγονός, επιβάλλοντας στη γαλλική πρωτεύουσα καθεστώς στρατιωτικής κατοχής, «για την υπεράσπιση των δημοκρατικών αξιών και του πλουραλισμού», όπως δήλωσε σ’ ένα κρεσέντο υποκρισίας ο Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Συγκλονισμένη παρακολουθεί η Γαλλία την έρευνα γύρω από το θάνατο του 21χρονου φοιτητή Ρεμί Φρεζ, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης για την κατασκευή φράγματος στη νότια Γαλλία που εξελίχθηκε σε βίαιη σύγκρουση με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας. Ο νεαρός, σύμφωνα με μαρτυρίες, τραυματίσθηκε θανάσιμα από χειροβομβίδα κρότου-λάμψης που έριξε αστυνομικός. Διερεύνηση σε βάθος, υποσχέθηκε ο πρόεδρος Ολάντ, ενώ ο Γάλλος υπουργός Εσωτερικών ανακοίνωσε το «πάγωμα» της χρήσης αυτών των χειροβομβίδων από την αστυνομία.

Με βασικό σύνθημα «Ρεμί, δεν θα σε ξεχάσουμε» πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις στη μνήμη του διαδηλωτή και κατά της αστυνομικής βίας σε πολλές πόλεις. Ο 21χρονος εντοπίστηκε νεκρός τα ξημερώματα της Κυριακής, μετά την διαδήλωση που ξεκίνησε ειρηνικά αλλά κατέληξε σε σύρραξη με την αστυνομία. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Δημήτρη Καζάκη

Η Γαλλία τέθηκε την Τετάρτη 05 Μαρτίου υπό «ενισχυμένη επιτήρηση» από την Επιτροπή, η οποία αποκτά το δικαίωμα να επιβάλλει πλέον «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» (δηλαδή νέα μέτρα) σύμφωνα με τους κανόνες της ΕΕ.

Δεν χρειάζεται πια μνημόνιο για να τεθείς υπό καθεστώς «επιτήρησης» ή κηδεμονίας από τα όργανα της ΕΕ. Αρκεί το νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Η Γαλλία τέθηκε υπό «ενισχυμένη επιτήρηση» και στο εξής δεν θα μπορεί ούτε καν να συντάξει δικό της κρατικό προϋπολογισμό. Το σύνολο της δημοσιονομικής και οικονομικής της πολιτικής έχει τεθεί υπό την «έγκριση» της ΕΕ.

Ο δρόμος προς την καταστροφή και το ολοκαύτωμα άρχισε για τον Γαλλικό λαό. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Για μια ακόμη φορά ο υπερφίαλος και υποτιθέμενος αντιπρόεδρος και υπουργός εξωτερικών του κατοχικού καθεστώτος, φυσικά με τη συγκατάθεση του επικεφαλής του, έβαλαν τη χώρα σε νέες περιπέτειες, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες ξένων συμφερόντων, αδιαφορώντας πλήρως για τα συμφέροντα και τις ανάγκες της χώρας μας.

Χωρίς λόγο και χωρίς καμία αιτία, ούτε καν υπό πίεση, ενέπλεξαν τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της Γαλλίας στην Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία (ΚΑΔ), που σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο των κοινοτήτων της, τον οποίο προκάλεσαν και υποδαύλισαν εξωγενείς δυνάμεις, όπως γίνεται σε πολλές χώρες τα τελευταία χρόνια.

Με μία αλλοπρόσαλλη Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η ακροδεξιά, που βρίσκεται σε ανοδική πορεία χάρη στον «εξυγχρονισμό» που της χάρισε η Μαρίν Λεπέν, δεν θέριεψε σε μία νύχτα. Στο κείμενο αυτό, του 1998, ο Σερζ Αλιμί προσπαθεί να εντοπίσει τις ρίζες της, αυτό που εμείς προσπαθούμε να κάνουμε διστακτικά σήμερα. «Γιατί (…) είναι καταρχήν οι κοινωνικές ανισότητες, οι καταστροφές από την παγκοσμιοποίηση, το πνίξιμο της δημοκρατικής συζήτησης, η προσποίηση, η συνενοχή, η συναίνεση, η διαφθορά και οι αργομισθίες που παίζουν το παιχνίδι του Εθνικού Μετώπου», συμπεραίνει.

Εδώ και είκοσι χρόνια, το Εθνικό Μέτωπο αποτελούσε μια ασήμαντη εκλογική δύναμη στη Γαλλία.

Δέκα χρόνια αργότερα, στις 24 Απριλίου 1988, ο αρχηγός του, ο κ. Ζαν-Μαρί Λεπέν, υποψήφιος για την προεδρία της δημοκρατίας, λάμβανε 4.375.000 ψήφους ή το 14,39% του εκλογικού σώματος. Αντί να μελαγχολεί κανείς για τις τελευταίες περιπέτειες στις περιφερειακές εκλογές και για τα « ταμπού » τα οποία φαίνεται ότι έπεσαν σε αυτή την περίπτωση [1], είναι προτιμότερο να σκεφθεί την καμπή της δεκαετίας του ’80. Γιατί από τότε, οι ίδιες αιτίες προκαλούν τα ίδια αποτελέσματα.

Οι ηθικές παραινέσεις και οι μεθοδεύσεις στον τρόπο ψηφοφορίας Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην παγκοσμίου φήμης γαλλική εφημερίδα «Le Monde» στις 15 Μαρτίου 1968 και υπογράφει ο Pierre Viansson – Ponte αποτελεί στην ουσία το προοίμιο των όσων ακολούθησαν λίγες εβδομάδες αργότερα στο Παρίσι. Πρόκειται για τα γεγονότα που έμειναν στην Ιστορία ως «ο Μάης του ’68». Το άρθρο αυτό, που δημοσιεύουμε αυτούσιο παρακάτω, είναι ένα κείμενο που τιμά τη δημοσιογραφία, αναδεικνύει τον ρόλο της και εντέλει παραμένει το βασικό της ζητούμενο: Να προλαβαίνει τα γεγονότα κι όχι να τα ακολουθεί.

«Αυτό που πραγματικά χαρακτηρίζει τον δημόσιο βίο μας είναι η πλήξη. Οι Γάλλοι πλήττουν. Δεν συμμετέχουν ούτε εκ του σύνεγγυς ούτε εκ του μακρόθεν στις μεγάλες αναταράξεις που συγκλονίζουν τον κόσμο. Ο πόλεμος του Βιετνάμ σαφώς τους συγκινεί, όμως δεν τους αγγίζει ουσιαστικά. Εκλήθησαν να συγκεντρώσουν “ένα δισεκατομμύριο φράγκα για το Βιετνάμ”, δίνοντας 20 φράγκα έκαστος, 33 οι ενήλικες. Ωστόσο, αν και πέρασε πάνω από ένας χρόνος, απέχουν πολύ απ’ το επιθυμητό ποσό. Εξάλλου, με εξαίρεση ορισμένους που δραστηριοποιούνται στη μία ή την άλλη πλευρά, όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, βλέπουν αυτόν τον πόλεμο με το ίδιο Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο στόχος δεν είναι να “σωθεί” η Ελλάδα. Όλοι οι οικονομολόγοι που είναι άξιοι του ονόματός τους συμφωνούν σ’ αυτό. Ο σκοπός είναι να κερδηθεί χρόνος έτσι ώστε να σωθούν οι πιστωτές την ίδια στιγμή που η χώρα οδηγείται σε μια ετεροχρονισμένη κατάρρευση. Πάνω απ’ όλα, το ζητούμενο είναι να γίνει η Ελλάδα ένα εργαστήρι κοινωνικής αλλαγής, το οποίο, σε μια δεύτερη φάση, θα γενικευθεί σε όλη την Ευρώπη. Το μοντέλο που πειραματικά δοκιμάζεται πάνω στην Ελλάδα είναι αυτό μιας κοινωνίας όπου οι κοινωνικές υπηρεσίες, τα σχολεία, τα νοσοκομεία και οι κλινικές διαλύονται ολοκληρωτικά, η υγεία μετατρέπεται σε προνόμιο των πλουσίων, και οι ευάλωτοι πληθυσμοί καταδικάζονται σε μια προγραμματισμένη εξόντωση ενώ αυτοί που ακόμη δουλεύουν είναι καταδικασμένοι στις πιο ακραίες συνθήκες εξαθλίωσης και επισφάλειας.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Πώς συσχετίζεται ο φυσικός σχεδιασμός του δημόσιου χώρου με τη συμμετοχή στα κοινά, την πολιτική κινητοποίηση ακόμα και τη δυνατότητα εξέγερσης; Υπάρχουν άραγε μορφές δημόσιου χώρου που οι ιδιότητές τους αντιστοιχούν σε πιο δημοκρατικές ή πιο αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης αντίστοιχα; Είναι δυνατόν λοιπόν να καθορίσουμε κάποιες προδιαγραφές ποσοτικές ή και ποιοτικές για τον αστικό σχεδιασμό σε αυτή την κατεύθυνση;

Η διερεύνηση, στο παρόν άρθρο του Ντέιβιντ Χάρβεϋ, γίνεται με μια πασίγνωστη μελέτη περίπτωσης: Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »