Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

Δεν πρέπει να τον αφήνουμε βορά στον εθνικισμό και το φασισμό

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο γέννημα θρέμμα της οικονομικής κρίσης και εξαιρετικά ενδιαφέρον free press «Η Πατησίων ζει», ο δημοσιογράφος και διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού «105,5 Στο Κόκκινο», Κώστας Αρβανίτης, απαντά στη μονολεκτική ερώτηση της Λίνας Καμπούρογλου, «Πατριωτισμός;», τα εξής: «Το μετάλλιο της Αριστεράς! Δεν ξέρω γιατί η Αριστερά κατεβάζει το κεφάλι και δεν το συζητάει».

Λοιπόν, έχω ακριβώς την ίδια απορία. Για ποιο λόγο ένα κομμάτι (μεγάλο ή μικρό, δεν ξέρω) της Αριστεράς δείχνει τόση αμηχανία, τόση παγωμάρα, κάποτε ακόμη και απέχθεια, απέναντι στην έννοια του πατριωτισμού; Γιατί φτάσαμε στο σημείο να ντρεπόμαστε να προφέρουμε τη λέξη «πατρίδα»; Και επιπλέον, γιατί θα πρέπει να παραχωρήσουμε τις πολύτιμες αυτές έννοιες στη Δεξιά, και πολύ περισσότερο στην Ακροδεξιά, όπως η Χρυσή Αυγή;

Ας θυμηθούμε ότι στο παρελθόν, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το αυγό του φιδιού επώαζε στα σπλάχνα της κομματοκρατίας και της μητέρας της, της οικογενειοκρατίας. Το ξεμασκάρεμα αυτής της διαταραγμένης κοινωνικής πρακτικής αναλογεί , με ακρίβεια, σε ένα μέρος της οικογενειακής μας «ηθικής» και νοοτροπίας. Σήμερα το αποθεσμοποιημένο και χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να πλασάρει στην κοινή γνώμη ως δήθεν καινούριο στα πολιτικά πράγματα το παρακρατικό τσίρκο, πίσω από τα φώτα για δεκαετίες. Κι αυτό το κάνει γιατί επιχειρεί να επιβιώσει το ίδιο.

Το ακροδεξιό φονικό ήταν ένα πραγματικό δώρο στην κυβέρνηση. Απόρροια αυτού του γεγονότος είναι η ελευθερία που δίδεται στους κυβερνητικούς, αφενός να αποκηρύσσουν τους ναζιστές και τα εγκλήματά τους, κάνοντας έτσι ουσιαστικά προβολή εαυτού, αφετέρου να μεταχειρίζονται τακτικό λόγο γενικευμένου εκφοβισμού, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Μια ημέρα στο μπλόκο της Ιερισσού αρκεί για να καταλάβεις ότι οι «αντικειμενικές συνθήκες» είναι εδώ

Απόγευμα μιας Πέμπτης στο μπλόκο της Ιερισσού. Με καθυστέρηση αρκετών μηνών (και μόνη δικαιολογία ότι άλλοι, ικανότεροι στο ρεπορτάζ, συνάδελφοι είχαν καλύψει το θέμα) φτάνω για πρώτη φορά στο «γαλατικό χωριό» προσκεκλημένος σε μια εκδήλωση για τις ιδιωτικοποιήσεις.

Η πρώτη εικόνα μου προκαλεί σοκ: Ηλικιωμένες κυρίες κάθονται γύρω από ένα βαρέλι με φωτιά, σχεδόν όπως καθόμασταν στις μαθητικές καταλήψεις των αρχών της δεκαετίας του 90. Το «νούμερό» τους τελειώνει σε λίγες ώρες και θα της αντικαταστήσουν στη «σκοπιά» οι πιο νέοι κάτοικοι της πόλης.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Δημήτρη Καζάκη

Νέα κόμματα, πολιτικοί σχηματισμοί και ποικίλες δυνάμεις αναφύονται μέρα με τη μέρα. Απ’ όλα διαθέτει ο μπαξές. Κόμματα του ευρώ, αλλά και της δραχμής, δυνάμεις κάθε λογής και παραλλαγής της δεξιάς, αλλά και της αριστεράς. Μέχρι και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουμε να δηλώνει ότι οσονούπω θα μετατραπεί στον «τρίτο (αντικαπιταλιστικό) πόλο», δίπλα στους άλλους πόλους που κυριαρχούν στο πολιτικό παιχνίδι. Είναι περίπου σαν τις ομάδες του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου που βάζουν σαν στόχο να μπουν κάποτε στην Πρώτη Εθνική κατηγορία και να παίξουν με τους μεγάλους. Ας της το ευχηθούμε. Έτσι ή αλλιώς είναι παντελώς αδιάφορο για τον λαό και τα επείγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Παντού βλέπουμε μια μεγάλη κινητικότητα. Από την πολυκατοικία της ΝΔ που πληθαίνει σε πατώματα και διαμερίσματα, την κεντροαριστερά που σε λίγο θα θέλεις ειδικό λεξικό για να βρεις τα τετρακλάδια της, έως τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που μάχονται να κρατήσουν το αυτοτελές δικαίωμά τους στην πλούσια κρατική επιχορήγηση. Το ΚΚΕ με την σειρά του παλεύει για την «λαϊκή συμμαχία». Με τον εαυτό του. Μάλιστα μάθαμε πρόσφατα ότι ο κ. Κουτσούμπας σκοπεύει να χωρίσει στα δύο τις «κόβες» του κόμματός του για να τις βάλει να συμμαχήσουν μεταξύ τους. Κι έτσι θα εξαγγείλει πανηγυρικά ότι η «λαϊκή συμμαχία» επιτεύχθηκε με μεγάλη επιτυχία! Ζήτω το Κόμμα! Ουρά!

Ενώ η υπόλοιπη αριστερά της σέχτας Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Δημήτρη Μάρτου

Πολλές φορές στελέχη της Αριστεράς ταυτίζουν την έννοια του έθνους και του εθνικισμού/πατριωτισμού με τον φασισμό και κατ’ επέκταση με τη Χρυσή Αυγή. Η εθνομηδενιστική υστερία νομίζει ότι μπορεί ακόμη να συγκαλύπτεται πίσω από εκείνη την «γκάφα» του Κάρλ Μάρξ ότι τα έθνη αποτελούν ένα λάθος της ιστορίας και ότι μόνο οι τάξεις είναι τα αληθινά υποκείμενα της. Ο Μάρξ βέβαια μπορεί να δικαιολογηθεί λόγω του ότι οι εθνολογικές εμπειρίες του περιορίστηκαν στον δυτικοευρωπαϊκό χώρο και σε μια πρώιμη φάση του σύγχρονου εθνικού φαινομένου. Κάποιοι όμως φαίνεται να μην κατανοούν τις διαψεύσεις της παγκόσμιας ιστορίας. ότι η κινητήριος δύναμη της προόδου της ανθρωπότητας ήταν οι εθνικοί αγώνες και περιστασιακά οι εργατικοί. Κάποιοι επιμένουν να αγνοούν τη σημαντικότερη πτυχή των αγώνων της Αριστεράς στην Ελλάδα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

«Καλησπέρα, πήρα το θάρρος να σας ενημερώσω για το παρακάτω λόγω της αναφοράς που κάνατε στην Εκπομπή ΑΕ. Στην εκπομπή 8/3 του Χαριτάτου στο Alpha με καλεσμένο τον Αλαβάνο, όταν ερωτήθηκε ο Αλαβάνος εάν ήταν στην συγκέντρωση έξω από το Μέγαρο (6/3), απάντησε κατηγορηματικά όχι. Ανέφεραν μόνο τους ανεξάρτητους Έλληνες και κάποιους «άλλους». Έτσι στείλαμε το παρακάτω μήνυμα: «αυτοί οι άλλοι που λες απ΄έξω ήταν το ΕΠΑΜ. Αυτοί που αντιγράφεις, αλλά ακούγεσε μόνο εσύ (με το plan Β επειδή έχεις καλές δημόσιες σχέσεις». Το πόσο παπαγαλάκι είναι στο λεπτό 27:40 διάβασε παντού για τον Αλαβάνο και τους Ανεξάρτητους και στο 32:38 τα θυμήθηκε όλα και το ΕΠΑΜ και τους υπόλοιπους την ώρα που μουγκρίζει ο Αλαβάνος, ενώ το μήνυμα ήταν το παραπάνω. Τουλάχιστον καταφέραμε να πει την απαγορευμένη λέξη «ΕΠΑΜ».»

του Σεμπαεδήν Καραχότζα

Αναδημοσιεύουμε σήμερα από τον «Αντιφωνητή» άλλο ένα εξαιρετικό κείμενο του κορυφαίου αγωνιστή του «πομακικού ζητήματος» και γενναίου πολεμίου της Άγκυρας και των οργάνων της στη Θράκη. Ένα κείμενο με το οποίο ένας μουσουλμάνος (που απλώς έχει την…ιδιορρυθμία να μην τα βλέπει όλα μέσα από…κόκκινα γυαλιά) αναρωτιέται επιτέλους για τα αυτονόητα – τα ίδια ακριβώς αυτονόητα που κάποιοι δήθεν προοδευτικοί αδυνατούν να αντιληφθούν μέσα στη βαθιά πνευματική αναπηρία της ελληνοφοβικής τους ιδεοληψίας! Και ένα κείμενο που ολοκληρώνει όσα ο ίδιος ο Σεμπαεδήν έγραφε σ’ εκείνο το κείμενο που σας παρουσιάσαμε στο «Προξενείο-Στοπ» πριν από λίγες ημέρες. Απολαύστε το – και το εννοούμε! Η ψηλάφηση, βλέπετε, της αλήθειας είναι πάντα μια υπόθεση άκρως απολαυστική…

Όπως συνήθως συμβαίνει με τις π α ρ ε μ β ά σ ε ι ς της πολιτείας σε θέματα που αφορούν τη Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, έτσι έγινε και με την περιβόητη τροπολογία για τους ιεροδιδάσκαλους. Η οποία τελικά πέρασε από τη Βουλή έχοντας προκαλέσει πολλές, μεγάλες και ανεξήγητες κατά την άποψη μου αντιδράσεις ενώ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα από κάθε άλλη φορά. Στην ουσία η τροπολογία αυτή προβλέπει τον διορισμό από το ελληνικό κράτος 240 ιεροδιδάσκαλων με σκοπό να διδάσκουν Κοράνι στα τεμένη και θρησκευτικά στα μουσουλμανόπαιδα των δημοσίων σχολείων όπου την ώρα των θρησκευτικών έχουν κενό. Έτσι οι μουσουλμάνοι γονείς που θέλουν το παιδί τους να φοιτήσει σε ελληνόφωνο δημοτικό σχολείο και από την άλλη σαφώς και θέλουν να γνωρίζει θρησκευτικά, αναγκάζονται να επιβαρύνουν τα παιδιά με τα απογευματινά φροντιστήρια θρησκευτικών που λειτουργούν στην πόλη μα και στα χωριά. Παρόλα αυτά, ειδικά οι αριστερές δυνάμεις έχουν αντιδράσει έντονα στην τροπολογία αυτή και πραγματικά θα ήθελα να μάθω με ποιο σκεπτικό και με ποια επιχειρήματα γίνονται όλες αυτές οι αντιδράσεις. Να υποθέσω πως δεν επιθυμούν να μάθουν τα θρησκευτικά τους τα μουσουλμανόπαιδα; Όχι, δεν το νομίζω, άλλωστε δεν έχουν και κανέναν σοβαρό λόγο να το επιδιώκουν αυτό. Άρα η επόμενη σκέψη μου είναι πως ναι μεν θέλουν να διδάσκονται τα θρησκευτικά τους τα μουσουλμανόπαιδα αλλά από ιεροδιδασκάλους που δεν θα είναι διορισμένοι από την ελληνική πολιτεία.

Η επόμενη λύση λοιπόν, και η μοναδική που απομένει, είναι οι ιεροδιδάσκαλοι αυτοί να μας έρχονται από την Τουρκία Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Αριστερά, ή δεξιά;

Το μεγαλύτερο δίλημμα που αντιμετωπίζει ο πολίτης από τη στιγμή που θα εμπλακεί ενεργά με την πολιτική, είναι η ταυτοποίηση των πολιτικών του πεποιθήσεων και η ένταξη του σε κάποιον «πολιτικό χώρο».

Δε θα εξετάσω εδώ τον βαθμό εμπλοκής των πολιτών με την πολιτική (που λόγω του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος για τους περισσότερους πολίτες σήμερα περιορίζεται απλώς στην προσέλευση στις κάλπες κάθε τέσσερα χρόνια), ούτε την προσπάθεια από πλευράς πολιτικού συστήματος να γίνουν ταυτόσημοι οι όροι «πολιτικοποιημένος» και «κομματικοποιημένος» και θα περιοριστώ μόνο στην προσπάθεια ταξινόμησης των «πολιτικών μας πεποιθήσεων» Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »