Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

«Ἡ ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση εἶναι ἡ πιὸ πνευματικὴ ἐπανάσταση ποὺ ἔγινε στὸν κόσμο. Εἶναι ἁγιασμένη»

Ἡ σκλαβιὰ ποὺ ἔσπρωξε τοὺς Ἕλληνες νὰ ξεσηκωθοῦνε καταπάνω στὸν Τοῦρκο δὲν ἤτανε μονάχα ἡ στέρηση κι ἡ κακοπάθηση τοῦ κορμιοῦ, ἀλλά, ἀπάνω ἀπ᾿ ὅλα, τὸ ὅτι ὁ τύραννος ἤθελε νὰ χαλάσει τὴν πίστη τους, μποδίζοντάς τους ἀπὸ τὰ θρησκευτικὰ χρέη τους, ἀλλαξοπιστίζοντάς τους καὶ σφάζοντας ἢ κρεμάζοντάς τους, ἐπειδὴ δὲν ἀρνιότανε τὴν πίστη τους γιὰ νὰ γίνουνε μωχαμετάνοι. Γιὰ τοῦτο πίστη καὶ πατρίδα εἴχανε γίνει ἕνα καὶ τὸ ἴδιο πρᾶγμα, κ᾿ ἡ λευτεριὰ ποὺ ποθούσανε δὲν ἤτανε μοναχὰ ἡ λευτεριὰ ποὺ ποθοῦνε ὅλοι οἱ ἐπαναστάτες, ἀλλὰ ἡ λευτεριὰ νὰ φυλάξουνε τὴν ἁγιασμένη πίστη τους, ποὺ μ᾿ αὐτὴν ἐλπίζανε νὰ σώσουνε τὴν ψυχή τους. Γιατί, γι᾿ αὐτούς, κοντὰ στὸ κορμί, ποὺ ἔχει τόσες ἀνάγκες καὶ ποὺ μὲ τόσα βάσανα γίνεται ἡ συντήρησή του, ὑπῆρχε κ᾿ ἡ ψυχή, ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς πὼς ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸ σῶμα, ὅσο περισσότερο ἀξίζει τὸ ροῦχο ἀπ᾿ αὐτό.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Διονύσιος Τσόκος – Ο Όρκος των Φιλικών (1849)

Ως πότε παλικάρια, να ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λεοντάρια, σταις ράχαις στα βουνά;
Σπηλιαίς να κατοικούμε, να βλέπωμεν κλαδιά,
να φεύγωμ’ απ’ τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Καλλιώναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνοι, σκλαβιά και φυλακή.
Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψαίνουν, καθ’ ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθής
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθής.
Δουλεύεις όλ’ ημέρα, σε ό,τι κι αν σε πη,
κι’ αυτός πασχίζει πάλιν, το αίμα σου να πιη.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος – Η συναυλία των Αγγέλων (π. 1608-1614)

Λόγια και σκέψεις του Ελύτη.

Εμείς θα πάμε σαν τη γλώσσα που περνάει από το τρυπητό για ν’ αφήσει απ’ έξω τα απόφλουδα και να βρεθεί ποιος φταίει και διαπράττει κάθε μέρα το αυτί μας μια ανορθογραφία.

Κάποτε, μια μέρα χειρότερη και της Κυριακής, το συνειδητοποίησα! Η πρωτεύουσα σ’ όλο το μάκρος της είχε γεμίσει τρύπες. Όχι απ’ αυτές που ανοίγουν οι εργάτες του Δήμου στους υπονόμους. Μιλώ για τις άλλες, πάνω στις προσόψεις των υψηλών κτιρίων, όπου προσεκτικά στήνονται οι επιγραφές εταιρειών, ιδρυμάτων και καταστημάτων. φαρμακείΟ, καφενείΟ, ΑιματολογικΟ ΚέντρΟ, ΠαιδαγωγικΟ ΙνστιτούτΟ. Που ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Στο τηλεγραφείο των νευμάτων μεγάλη αναστάτωση Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Salvador Dali — Μαλακή κατασκευή με βραστά φασόλια (Προμήνυμα Εμφυλίου Πολέμου) (1936)

Εκείνη η προέλαση της 5^ης Μεραρχίας…

– – – –

Ήμουνα τότες είκοσι χρονώ – φοιτητούδι εθελοντής – και τώρα πια είμαι μεστός άντρας. Ως τόσο η θύμηση εκείνης της προέλασης μού κάθεται σα βραχνάς, και καταλαβαίνω πως δε θα μου ξεπλακώσει τα στήθια ως που να μου βάλουν το κεραμίδι στα χείλια. Μια προέλαση. Είδες τι απλή και πόσο ήμερη λέξη. Μια προέλαση. Έτσι δα σαν τη διαβάζει κανένας μέσα στ’ ανακοινωθέντα των Στρατηγών, χωρίς να ’χει βουτήξει μέσα σ’ αυτό το φοβερό βούρκο από αίμα από λάσπη κι από αντρίκιες βαρβατιές, που λέγεται «πόλεμος», φαντάζεται την προέλαση σαν παράτα στρατιωτική. Τη φαντάζεται σαν ένα πέρασμα στρατευμάτων γεμάτο από δόξα, από περηφάνια κι από θρίαμβο, γεμάτο από λαμπρότητα, με σημαίες μεταξωτές γαλάζιες που μπατσίζουν χαρούμενα τον αγέρα, κουνάνε αξιόπρεπα πάνου απ’ τις γυμνές λόγχες των στρατιωτών τις χρυσές τους τις φούντες, και υψώνουν τους ασημένιους των σταυρούς όλο αχτίνες μέσα στον ήλιο. Οι αξιωματικοί είναι ωραίοι μέσα στις στολές τους, πάνου σε περήφανα άτια που ’ναι στολισμένα με μπρούτζινα φάλαρα και χλιμιντράν οργισμένα. Και ο λαός, ξεφρενιασμένος πια απ’ τη χαρά του, ρίχνει λουλούδια στα πόδια των νικητών, κι οι κοπέλες στέλνουν φιλιά και χαμόγελα, κάτου από λευκές γιορτάσιμες γιρλάντες.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το χρονογράφημα αυτό δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη στις 7 Μαρτίου 1936. Ο Βάρναλης είχε εξοριστεί επί δίμηνο από τον Οκτώβρη ως τα Χριστούγεννα του 1935, και με την επιστροφή του άρχισε να δημοσιεύει τις εντυπώσεις του στην εφημερίδα «Ανεξάρτητος» αλλά σταμάτησε επειδή η εφημερίδα ήρθε σε ρήξη με το ΚΚΕ.

Η αναφορά στον «ισημερινό του Ουενστμίνστερ» είναι του Βάρναλη· το σωστό είναι μεσημβρινός και Ουεστμίνστερ. Το δάσος της Βιρνάμης, από τον Μάκβεθ, σήμερα που μορφωθήκαμε το λέμε Μπέρναμ (Birnam Wood).

Γιώργος Φαρσακίδης – Το καψόνι της δίψας (1949)

Άη Στράτης και… σοσιαλιστικός ρεαλισμός
(Νεκρικός διάλογος)

Του συνεργάτη μας Κ. Βάρναλη

Βδομάδες ολάκερες, αδιάκοπα ο Νοέμβρης δεν έκανε άλλη δουλειά παρά να βρέχει. Μιαν ακάθαρτη βροχή, πότε ψιλή-ψιλή και πότε νεροποντή. Σκοτάδι, λάσπη, κρύο, βρεμένα πόδια, μουσκεμένα κόκαλα, συνάχι και βήχας. Δεν είχαμε πού και πώς να σωθούμε. Τα σπίτια μας τρέχανε νερά. Παντού υγρασία και μούχλα. Είμαστε αιχμάλωτοι του νερού. Αυτή είναι η μοίρα των Ροβινσώνων. Η ευτυχία τους και η δυστυχία τους εξαρτιούνται από τα καπρίτσια του φυσικού περιβάλλοντος.

Βρήκαμε καταφύγιο στο καφενείο του Μπαρμπα-Θύμιου με την ταράτσα του απάνου στη θάλασσα. Πίναμε ζεστά, κουβεντιάζαμε βαριεστημένα ή… σοφά, διαβάζαμε και… περιμέναμε! Τι περιμέναμε; Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Leo von Klenze — Ανακατασκευή της Ακρόπολης και του Αρείου Πάγου στην Αθήνα (1846)

Σταθῆτε εἰς ἕνα μέρος τῶν Ἀθηνῶν ἀνοικτόν. Εἰς τὸ Ζάππειον, εἰς τὰ Πατήσια, ὅπου θέλετε. Ἀναβῆτε εἰς ἕνα λοφίσκον, λόφον εἰς τὸν Ἀρδηττόν, εἰς τὸν Λυκαβηττόν, εἰς τὸν Φιλοπάππον, εἰς τὴν Ἀκρόπολιν, εἰς οἱονδήποτε σημεῖον θέλετε. Προτιμήσατε νὰ ἀναβῆτε εἰς τὸ ἐξωκκλήσιον τοῦ Ἁγ. Δημητρίου, ὑπὸ τὴν Ἀκρόπολιν, καὶ στρέφοντες δεξιόθεν ὅπου σᾶς ἐχάραξαν καὶ δρόμον νὰ κάμετε ὀλίγα βήματα μέχρις ὅτου σᾶς ἀποκαλυφθοῦν τὰ πάντα πανταχόθεν. Ἐκεῖ εἶναι καλύτερα, διότι ἡ κεφαλὴ τοῦ θεατοῦ εἶναι εἰς στὴν γραμμὴν μὲ ὅλους τοὺς λόφους καὶ τὰ βουνὰ καὶ βλέπει τὰ πάντα, οὔτε πολὺ ὑψηλόθεν, οὔτε πολὺ χαμηλόθεν.

Πηγαίνετε ἐκεῖ, εἴτε ἕνα ξηρὸν ἀνέφελον ροδοξύπνημα ἡμέρας, εἴτε ἕνα πάμφωτον μεσημέρι, εἴτε καλήτερον, τρεῖς ὥρας πρὸ τῆς δύσεως τοῦ ἡλίου, ὅτε ὅλα διαβάζονται καθαρώτερα καὶ ἁπλούστερα ἀπὸ τοὺς ἀμυήτους ὀφθαλμούς. Μείνατε ἐκεῖ, δυό, τρεῖς, τέσσαρες, πέντε ὥρας. Δὲν θὰ πάθετε τίποτε διὰ μίαν φοράν. Εἶναι τόσον ὡραῖα τόσον ἡδονικὰ νὰ κάθεται κανεὶς εἰς τὸ μητρικὸν χῶμα καὶ νὰ θωπεύει τὰ χόρτα καὶ τὰ ὡραῖα πετράδια, μὲ τὰ ὁποῖα τόσον γρήγορα γίνεται ἕνα. Καθίσατε χωρὶς καμμίαν σκέψιν, χωρὶς κανένα σκοπόν· ἀφήσατε τὴν ψυχήν σας ἐλευθέραν νὰ τέρπεται ἀπὸ τὰ ὁρώμενα ἀθύρματα καὶ τὸν ἐγκέφαλόν σας νὰ φωτογραφίζει εἰς τὸν σκοτεινόν του θάλαμον λόφους, βουνά, ἀκτάς, νερά, καπνούς, χρώματα, ὅ,τι φαίνεται.

Τί βλέπετε;

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Εὗρεν εὐκαιρίαν νὰ βάλῃ εἰς τὸ στόμα τοῦ Ἕκτορος ὅλην τὴν ἀηδίαν, ὅσην τοῦ ἐνέπνεον κατὰ βάθος οἰωνοὶ καὶ οἰωνοσκόποι, καίτοι, λόγῳ τοῦ ἐπικοῦ ἀξιώματος, ἦτο ἠναγκασμένος, ὁ θεσπέσιος, νὰ περιγράφῃ μετὰ μεγάλης σοβαρότητος ὅλας τὰς τελετὰς καὶ τὰς ἀσκήσεις τῶν θυσιῶν, καὶ τῶν οἰωνῶν, καὶ τῶν μαντευμάτων.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Όσοι απογοητεύονται γιατί αργεί να έρθει η ξαστεριά, γιατί σαρώνει η απελπισία της καθημερινότητας, να σκέφτονται ότι αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να τραβήξει για πολύ. Γρήγορα, ίσως πιο γρήγορα απ’ ότι φανταζόμαστε, ο λαός μας θα σηκώσει κεφάλι. Γιατί έχει εμάς, τα παιδιά του, που δεν το βάζουμε κάτω. Όσο υπάρχουμε εμείς, όσο λίγοι κι αν είμαστε, ετούτος ο λαός δεν θα δουλωθεί ποτέ. Αυτό δείχνει η ιστορία. Πώς μπορεί να τα βάλει κανείς μαζί μας, όταν όλο μας το είναι έχει δωθεί για την απελευθέρωση αυτού του τόπου; Ποιος μπορεί να μας σταματήσει; Ούτε ο θάνατος! Κρατάτε αδέρφια, αγάντα σύντροφοι, ο κάβος μπορεί να φέρνει πολλά μποφόρ, αλλά εμείς θα τον περάσουμε για να δει μπουνάτσα ο λαός μας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Δ. Μητρόπουλου

Δύο φίλοι, ο Μάκης και ο Τάκης, πίνουν τον καφέ τους αραγμένοι στις καρέκλες του σκηνοθέτη του καφενείου της γειτονιάς τους. Παλαιότερα βέβαια, προτιμούσαν να πίνουν καφέ σε κάποιο λιθόστρωτο δρομάκι της πόλης, αλλά τώρα έχουν αλλάξει συνήθειες. Μάλλον επειδή στο καφενείο πάνε με τα πόδια και όχι με αυτοκίνητο, ενώ ο καφές κοστίζει 1,20€ και όχι 4,00€.

– Θυμάσαι;… λέει ο Μάκης στον Τάκη…

– Τι πράγμα;

– Τότε που σουλατσάραμε στο κέντρο της πόλης, μεσημέρι – βράδυ…

– Ναι, και;

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Τη στήριξή του στην Ελλάδα, «την κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού» καταθέτει ο Γερμανός νομπελίστας συγγραφέας, Γκύντερ Γκρας, στηλιτεύοντας την πολιτική που ασκεί η Ευρώπη σε βάρος της Ελλάδας.

Ντροπή της Ευρώπης

Κοντά στο χάος, διότι δεν ταιριάζει στις αγορές.

Αποστασιοποιήθηκες από τη χώρα που σου έδωσε ρίζες.

Ό,τι αναζήτησες με την ψυχή σου, έκρινες πως κατέκτησες.

Και τ’ αξιολόγησες μ’ αξία απολειφαδιού.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Βία είναι… να μην μπορείς να σπουδάσεις το παιδί σου γιατί δεν έχεις χρήματα μετά τις περικοπές στο μισθό σου.
Βία είναι… να πεθαίνει ο πατέρας σου γιατί δεν έχεις λεφτά να του βάλεις μια ιδιωτική νοσοκόμα σε ένα διαλυμένο νοσοκομείο.
Βία είναι… να παίρνεις σύνταξη 400 ευρώ και να δίνεις τα 200 ευρώ στο τηλέφωνο, νερό και ρεύμα.
Βία είναι… να βλέπεις το γείτονα σου να ψάχνει στα σκουπίδια για να φάει.
Βία είναι… να σου χρεώνουν την αποτυχία μια πολιτικής που εσύ ποτέ δεν επέλεξες (αφού δεν σε ρώτησαν).

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Πηγή: topontiki.gr