Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας

του Δημήτρη Καζάκη

«Θα μπορούσε η πολιτική —δηλαδή, η ιστορία στη διαμόρφωσή της— να υπάρξει χωρίς φιλοδοξία! Η «φιλοδοξία» έχει αποκτήσει υποτιμητική χροιά και νόημα για δύο βασικούς λόγους: (1) διότι η (υψηλή) φιλοδοξία συγχέεται με τις ασήμαντες φιλοδοξίες. Και (2), διότι πολύ συχνά, η φιλοδοξία έχει οδηγήσει στην οππορτουνισμό και την προδοσία από εκείνες τις παλαιές αρχές και τους παλιούς κοινωνικούς σχηματισμούς που, κατά πρώτο λόγο, παρέχουν τις συνθήκες, οι οποίες επιτρέπουν στο φιλόδοξο άτομο να στραφεί σε πιο προσοδοφόρες και αμέσως κερδοφόρες δραστηριότητες. Τελικά, ο τελευταίος λόγος μπορεί να αναχθεί στον πρώτο: όλα έχουν να κάνουν με ασήμαντες φιλοδοξίες που είναι σε βιασύνη και θέλουν να αποφύγουν το γεγονός ότι πρέπει να ξεπεράσουν πάρα πολλές (ή μεγάλες) δυσκολίες [ή ότι χρειάζεται να διατρέξει πάρα πολλούς κινδύνους].

»Είναι ο χαρακτήρας του κάθε ηγέτη να είναι φιλόδοξος, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Οι κύκλοι αυτομόρφωσης του Ε.ΠΑ.Μ. για τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας.με τους ιστορικούς Σταύρο Παπαγιάννη & Γιώργο Γεωργή στις 29 Νοεμβρίου 2014 στην Καλλιθέα και με θέμα «Ιστορική περίοδος Ιωάννης Καποδίστριας 1828 – 1832, η προσφορά του και η εικόνα του μέσα στο χρόνο».

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Στο Μαρούσι την 1η Δεκεμβρίου 2014 έλαβε χώρα ο κύκλος αυτομόρφωσης για τη Συνταγματική Ιστορία της Ελλάδας με τον συνταγματολόγο Χρήστο Λυντέρη. Το θέμα ήταν «Τι απέγιναν τα οράματα των προγόνων μας; Η Ελληνική συνταγματική ιστορία από το σχέδιο Συντάγματος του Ρήγα μέχρι το ισχύον Σύνταγμα».

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

1ο Σεμινάριο Ιστορίας με τον Σταύρο Παπαγιάννη, με τίτλο «Η Ελλάδα της τουρκοκρατίας και της επανάστασης του 1821″. 8 και 9 Νοεμβρίου 2014.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Δημήτρη Καζάκη

1. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος βρίσκεται πολύ μακριά από τους λόγους, τα ζήτω, τις σημαίες, τις μουσικές, τα κανόνια.

2. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος δεν είναι η συγκίνησις της στιγμής, που σβήνει σαν την σπίθα. Είναι ένα βαθύ ποτάμι, που κυλάει βουβό.

3. Η αληθινή αγάπη της πατρίδος είναι – σαν κάθε αγάπη – έργο, θυσία. Σκοπός της είναι να κάμει την πατρίδα σου μεγάλη.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Δημήτρη Καζάκη

Όταν η χώρα πνέει τα λοίσθια και ο λαός, τουλάχιστον στη μεγάλη του πλειοψηφία, υποφέρει και η ζωή του συνθλίβεται, τότε οφείλεις να είναι σοβαρός σ’ αυτά που προτείνεις. Πολύ περισσότερο όταν αφορά σ’ ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, όπως αυτό του χρέους. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να κάνει κουβέντα για το τι μέλλει γενέσθαι, αν δεν ξεκινήσει από το τι θα κάνει με το χρέος. Αν δεν απαντήσει σ’ αυτό δεν έχει κανένα νόημα να μιλήσει για οτιδήποτε άλλο.

Οι κυβερνώντες έχουν ξεκαθαρίσει ότι θεωρούν το χρέος της Ελλάδας βιώσιμο. Αρκεί να μπορεί να δανείζεται η χώρα από τις αγορές. Το ίδιο λένε και οι δανειστές. Σκέφτονται όπως όλοι οι τοκογλύφοι του κοινού ποινικού δικαίου. Από την στιγμή που η Ελλάδα μπορεί να ξαναδανειστεί για να συνεχίσει να τους πληρώνει, τότε το χρέος είναι βιώσιμο, είναι δηλαδή εξυπηρετήσιμο. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο.

Στο σημείο αυτό Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Δημήτρη Καζάκη

Όχι δεν πρόκειται για τον κ. Κωσταράκο, σήμερα αρχηγός του ΓΕΕΘΑ και τους υπόλοιπους σαν κι αυτόν. Ο Αντιστράτηγος είναι μια ευφυέστατη επιφυλλίδα του Γεωργίου Βλάχου στην «Καθημερινή» και αφορούσε τον τότε αντιστράτηγο Μεταξά, όταν αυτός συνομωτούσε για να οδηγηθεί η Μικρασιατική εκστρατεία σε καταστροφή. Η επιφυλλίδα δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» της 25ης Αυγούστου 1922 και αναδημοσιεύθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1934 στην εφημερίδα «Πατρίς» της Αθήνας. Την παραθέτουμε ολόκληρη και την αφιερώνουμε εξαιρετικά σ’ όλους τους «αντιστράτηγους» του σημερινού επιτελείου με συνείδηση εθνικής μειοδοσίας ανάλογη μ’ εκείνην του Ιωάννη Μεταξά.

Γράφει ο Γεώργιος Βλάχος:

Ένας κύριος εισέρχεται εις την Σχολήν των ευελπίδων, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Γιάννη Αλεξανδρόπουλου

Βρισκόμαστε στο έτος 1853, η Ρωσία έχοντας μείνει αλώβητη από τις επαναστάσεις του 1848 αποπειράται να λύσει δυναμικά το ανατολικό ζήτημα με στόχο τη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Αφορμή για το ξέσπασμα του πολέμου είναι οι έριδες των Ορθοδόξων και Καθολικών κληρικών στους Αγίους Τόπους για την κατοχή διαφόρων ιερών προσκυνημάτων.

Η Ρωσία ζητά να αναγνωρισθεί ο τσάρος ως προστάτης των ορθοδόξων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι διαπραγματεύσεις όμως με την Πύλη απέτυχαν και έτσι η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στην Τουρκία.

Αρχή του πολέμου αποτελεί η κατάληψη των παραδουνάβιων ηγεμονιών από τους Ρώσους, γεγονός στο οποίο αντέδρασαν Άγγλοι και Γάλλοι, εισερχόμενοι στον πόλεμο και υποστηρίζοντας τους Τούρκους.

Το Σεπτέμβρη του 1854 ο πόλεμος μεταφέρεται στη χερσόνησο της Κριμαίας και πιο συγκεκριμένα στην Σεβαστούπολη- το μεγάλο λιμάνι και ναύσταθμο των Ρώσων.

Η πολιορκία της Σεβαστούπολης κράτησε περίπου ένα χρόνο και έχει γραφτεί στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία ως μια από τις σπουδαιότερες όλων των εποχών.

Μια τεράστια συγκέντρωση συμμαχικών στρατευμάτων και πλοίων επιχειρεί να επιβάλει τις επιδιώξεις, κυρίως των Άγγλων, για το διαμελισμό της Ρώσικης αυτοκρατορίας.

Ο ηρωισμός των Ρώσων στρατιωτών και του λαού της Σεβαστούπολης είναι παροιμιώδης καθώς επίσης και η μεγαλοφυΐα του υπολοχαγού μηχανικού Τοτλέμπεν, ο οποίος σχεδιάζει και στήνει συνεχώς εμπόδια στους πολιορκητές της πόλης.

Τελικά, όμως η Σεβαστούπολη έπεσε, το φθινόπωρο του 1855 και η Ρωσία οδηγήθηκε στο συνέδριο του Παρισιού, όπου μετά από έντονο διπλωματικό παρασκήνιο καταφέρνει να διατηρήσει, υπογράφοντας την ομώνυμη συνθήκη, με μικρές απώλειες, το προπολεμικό statusquo.

Μια από τις αποφάσεις του συνεδρίου αφορούσε στην Ελλάδα και στη διατήρηση της αγγλογαλλικής κατοχής στη χώρα.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Κώστα Δουζίνα

Σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές μητροπόλεις, μια υπόγεια ανθρωπότητα χωρίς στέγη, τροφή ή το δικαίωμα στην εργασία επιβιώνει με λιγότερο από ένα ευρώ την ημέρα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι 300 της Υπατίας, οι μετανάστες στα στρατόπεδα «υποδοχής», οι άνεργοι νέοι και ηλικιωμένοι, οι άστεγοι.

Σε ένα βίντεο της αγγλικής οργάνωσης για μετανάστες Parfras, ο Τζάμι, που κοιμάται σε ένα πάρκο του Λονδίνου, συγκρίνει τον εαυτό του με τους φίλους του που έχουν «χαρτιά» και με τους υπόλοιπους εμάς. «Εχουμε όλοι δύο χέρια, δύο μάτια, δύο πόδια. Είναι κι εκείνοι άνθρωποι, σαν κι εμένα». Απευθυνόμενος σ’ αυτούς που από την άνεση της πολυθρόνας τους διακηρύσσουν την πίστη τους στα «ανθρώπινα» δικαιώματα προσθέτει: «Πού είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα για εκείνους που ζητούν άσυλο και κοιμούνται σε παγκάκια;».

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Δημήτρη Καζάκη

Όχι, δεν αναφέρομαι στην πρόσφατη είδηση εξ Αυστραλίας για τα δυο 12χρονα αγοράκια που χάθηκαν γιατί αγνόησαν τις πινακίδες που έλεγαν, προσοχή κίνδυνος κροκόδειλοι. Αυτοί άλλωστε είναι κροκόδειλοι της άγριας φύσης και ακολουθούν τα ένστικτά τους. Επιτίθενται στην λεία τους όταν πεινούν και σταματούν όταν χορταίνουν. Το κάνουν επί εκατομμύρια χρόνια σε μια αέναη μάχη ενάντια στο χρόνο και τον άνθρωπο.

Τι κάνεις όμως αν βρεθείς στην κοιλιά ενός κροκόδειλου με ευγενική καταγωγή, τρόπους και ανατροφή από τα μεγαλύτερα σαλόνια της Δύσης; Δεν πρόκειται για εκείνους του άγριους κροκόδειλους που ξεσκίζουν το θύμα τους χωρίς να του αφήνουν κανένα περιθώριο αυταπάτης. Όχι βέβαια.

Πρόκειται για ένα ερπετό που του αρέσει να καταπίνει με μιας και ύστερα με την ησυχία του να χωνεύει, με το θύμα του να νομίζει ότι τα πάντα είναι δυνατά. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Σπύρου Κουτρούλη

Στο Πολιτικό Ημερολόγιο του Γ. Σεφέρη, υπάρχει μια καταγραφή στις 1 Οκτωβρίου του 1945 που, παρ’ ότι  πρόκειται για  μια σκέψη που απευθύνεται στον ίδιο, περιγράφει αδρά και ρεαλιστικά την κατάσταση του νεοελληνισμού της εποχής του, αλλά δυστυχώς βρίσκει πλήρη αντιστοιχία και στη  σημερινή μας πραγματικότητα.

«Αποκαρδιωμένος όπως πάντα ύστερα από κάτι τέτοια, μολονότι τα είδα τόσες και τόσες φορές, όπου η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις. Γιατί; Γιατί είμαι δεμένος μ’ αυτό τον τόπο και μολονότι δεν έχω καμιά απολύτως φιλοδοξία για πολιτική δράση, μου φαίνεται σαν ένα είδος ακρωτηριασμού να πω ξαφνικά να σας χέσω και να αποξενωθώ από όλα αυτά. Γιατί είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Ο εγκληματίας πολέμου Αριέλ Σαρόν απεβίωσε τελικά σε ηλικία 86 ετών, μετά από πολλά χρόνια σε κώμα, αλλά ατιμώρητος από οποιαδήποτε δικαιοσύνη για τα εγκλήματά του.

Δημοσιεύουμε ένα κείμενο που είχε γράψει λίγες μέρες πριν —και ενώ επέκειτο ο θάνατος του Σαρόν— ο ισραηλινός συγγραφέας Μίκο Πέλεντ. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου ο Δημήτρης Καζάκης βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη όπου και παρέδωσε δύο διαλέξεις σχετικά με την οικονομία του χρέους και την λειτουργία της δημοκρατίας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της κυβέρνησης να πείσει ότι τα δύσκολα ξεπεράστηκαν και μπροστά μας ανοίγεται η λεωφόρος της «ανάπτυξης», η πραγματικότητα πείθει ολοένα και περισσότερους, ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά και θα πρέπει να βρεθούν καινούργιοι τρόποι αντιμετώπισης της κατάστασης.

Έτσι, με τη συνεπικουρία δημοσκοπικών ευρημάτων, αλλά και του εσωτερικού διχασμού στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε σχέση με την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση περί ευρώ, ή «δραχμής».

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να παρατηρήσουμε, είναι ότι η συζήτηση επανήλθε με έναν παραπειστικό τρόπο. Δηλαδή, κατά πόσο είναι εφικτή μια πορεία ανάκαμψης της χώρας μέσω της επιστροφής στη παλιά δραχμή, με το επιχείρημα της δυνατότητας υποτίμησης του νομίσματος και με αυτόν τον τρόπο ανάκτησης της περιβόητης «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας της χώρας. Ο τρόπος όμως που παρουσιάζεται το θέμα, δίνει την ευκαιρία στους υπερασπιστές του ευρώ, να αντιτείνουν και μάλιστα με αρκετά πειστικό τρόπο, για τους μη ειδικούς και γνωρίζοντες, ότι με το εξωτερικό χρέος της χώρας σε τόσο υψηλά επίπεδα και με την οριστική Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Η ακροδεξιά, που βρίσκεται σε ανοδική πορεία χάρη στον «εξυγχρονισμό» που της χάρισε η Μαρίν Λεπέν, δεν θέριεψε σε μία νύχτα. Στο κείμενο αυτό, του 1998, ο Σερζ Αλιμί προσπαθεί να εντοπίσει τις ρίζες της, αυτό που εμείς προσπαθούμε να κάνουμε διστακτικά σήμερα. «Γιατί (…) είναι καταρχήν οι κοινωνικές ανισότητες, οι καταστροφές από την παγκοσμιοποίηση, το πνίξιμο της δημοκρατικής συζήτησης, η προσποίηση, η συνενοχή, η συναίνεση, η διαφθορά και οι αργομισθίες που παίζουν το παιχνίδι του Εθνικού Μετώπου», συμπεραίνει.

Εδώ και είκοσι χρόνια, το Εθνικό Μέτωπο αποτελούσε μια ασήμαντη εκλογική δύναμη στη Γαλλία.

Δέκα χρόνια αργότερα, στις 24 Απριλίου 1988, ο αρχηγός του, ο κ. Ζαν-Μαρί Λεπέν, υποψήφιος για την προεδρία της δημοκρατίας, λάμβανε 4.375.000 ψήφους ή το 14,39% του εκλογικού σώματος. Αντί να μελαγχολεί κανείς για τις τελευταίες περιπέτειες στις περιφερειακές εκλογές και για τα « ταμπού » τα οποία φαίνεται ότι έπεσαν σε αυτή την περίπτωση [1], είναι προτιμότερο να σκεφθεί την καμπή της δεκαετίας του ’80. Γιατί από τότε, οι ίδιες αιτίες προκαλούν τα ίδια αποτελέσματα.

Οι ηθικές παραινέσεις και οι μεθοδεύσεις στον τρόπο ψηφοφορίας Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Επετειακη πορεία για τα 43 χρόνια απο τη βομβιστικη επιθεση στην Αγροτική τραπεζα του Μιλανο (12 δεκεμβρίου 1969)

της Κατερίνας Σκαργιώτη
(Εισαγωγή Barikat)

Σε σχέση με την χθεσινή επίθεση στα γραφεία της Χ.Α και την δολοφονία δυο μελών της, επαναφέρουμε ένα παλιότερο κείμενο της Κ. Σκαργιώτη σχετικά με την στρατηγική της έντασης στην Ιταλία. Παράλληλα επιλέξαμε ως αφορμή για προβληματισμό, ένα μικρό σχόλιο από τον Ιταλό φιλόσοφο Giorgio Agamben. Για να προλάβουμε τυχών παρεξηγήσεις να ξεκαθαρίσουμε το εξής. Υπάρχει χαοτική διαφορά ανάμεσα σε μία λογική συνωμοσίας που όλα τα βλέπει «στημένα» και σε μία μεθοδολογία «διαχείρισης» της αταξίας, διαχείρισης δηλαδή ήδη υπαρκτών τάσεων με στόχο βέβαια πάντα την διαμόρφωση ευνοϊκού πεδίο για τη μάχη και τη μετατόπιση του συσχετισμού.

Υπάρχουν ακόμη αφελείς που πιστεύουν ότι το παράδειγμα της ασφάλειας έχει σκοπό να προλάβει τρομοκρατικές πράξεις. Αυτό είναι τελείως λάθος. Η βασική ιδέα είναι μάλλον: «θα αφήσουμε να συμβούν καταστροφές, αναταραχές, ή και θα βοηθήσουμε να συμβούν, επειδή αυτό θα μας επιτρέψει να παρέμβουμε και να τις διακυβερνήσουμε προς την ορθή κατεύθυνση». Π.χ. η αμερικανική πολιτική εδώ και είκοσι χρόνια είναι σαφώς αυτή: ποτέ δεν εμποδίζει την εμφάνιση της αταξίας, της καταστροφής, αντίθετα τις βοηθά να παραχθούν σε ορισμένες περιοχές, αλλά μετά επωφελείται προκειμένου να τις κατευθύνει σε μια κατεύθυνση «ασφαλή». Εξάλλου θυμάμαι το 2001 όταν υπήρχαν μεγάλες ταραχές στη Γένοβα της Ιταλίας κατά τη σύνοδο του G8, και υπήρχαν σοβαρά επεισόδια με την αστυνομία, υπήρξε μια δικαστική έρευνα, στην οποία εξετάστηκε και ο αρχηγός της αστυνομίας. Αυτός ήταν και ο ίδιος οργισμένος, και είπε: «η κυβέρνηση σήμερα δεν θέλει πλέον να διατηρήσει την τάξη, θέλει να διαχειριστεί την αταξία». Πρέπει να το καταλάβουμε καλά: οι κυβερνήσεις σήμερα δεν αποσκοπούν να διατηρήσουν την τάξη, αλλά να διαχειριστούν την αταξία. Και η αταξία πάντοτε υπάρχει, τη βλέπουμε: η κρίση, οι ταραχές, τα συμβάντα, η κατάσταση ανάγκης … όλα αυτά τα επικαλούνται ανά πάσα στιγμή. Αλλά το ζητούμενο είναι να παρέμβουν εκ των υστέρων. Γι’ αυτό και σήμερα, όταν βλέπουμε πολύ ενδιαφέροντα φαινόμενα, ας πούμε πρώτα όσα γίνανε στην Ελλάδα, αλλά και μετά στην Τυνησία, την Αίγυπτο, όλα αυτά είναι πράγματα προφανώς πολύ ωραία, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι εξουσίες που υπάρχουν απέναντι γνωρίζουν ότι συμβάντα και αναταραχές μπορεί να συμβούν, και αναζητούν τρόπους να τις διαχειριστούν, να τις στρέψουν σε μια κατεύθυνση που θεωρούν χρήσιμη.

Giorgio Agamben

Η έρευνα για την ανάπτυξη της τρομοκρατίας στην Ιταλία του 1970 έχει αναδείξει πολλές πτυχές της λειτουργίας του παρακράτους, της σύνδεσής του με το επίσημο κράτος καθώς και την ενοχοποίησης των αριστερών κινημάτων. Η δράση των παρακρατικών οργανώσεων κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης δεκαετίας αποτελούν παράδειγμα και αντικείμενο μελέτης για εκείνους που επιθυμούν να κατανοήσουν πως ο φασισμός μπορεί να γίνεται εργαλείο στα χέρια του συνασπισμού εξουσίας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »