Έλσα Σπυριδοπούλου
Φαντάσου μία καθημερινή μέρα της εβδομάδας. Δηλαδή: το απόλυτο μποτιλιάρισμα στο κέντρο της πόλης λόγω μίας (ακόμη) πορείας, κλειστοί δρόμοι από την τροχαία, οι στάσεις λεωφορείων φουλ από κόσμο, οι πιάτσες των ταξί άδειες (σε τέτοιες στιγμές συμβαίνει και αυτό!) αφού ο καθείς ψάχνει, με ό,τι μέσο βρει, να απεγκλωβιστεί από το…χάος.
Σε ένα λεωφορείο υπερ-πλήρες (!!!) στριμώχνομαι μαζί με άλλους αγανακτισμένους εξαιτίας της ταλαιπώριας. Ο οδηγός φωνάζει συνεχώς «κάντε ένα βήμα να χωρέσουμε» για να πάρει μαζική την απάντηση «μα δεν έχει χώρο!!». Δίπλα μου ένα γεροντάκι όρθιο και μπροστά μου ένας άλλος ηλικιωμένος κύριος που βρήκε θέση. Όταν ο καθισμένος κύριος φωνάζει μαζί με εμάς στον οδηγό «δε χωράει άλλους βρε χριστιανέ, θα μας σκάσεις!», ο όρθιος κύριος παραξενεύεται. Μου λέει ψιθυριστά (υποτίθεται): «Μ’αρέσει που ο κύριος φωνάζει ενώ κάθεται». Φυσικά ο…καθισμένος τον ακούει και του απαντά «Γιατί κύριε μου; Πρέπει να έχω εγώ το πρόβλημα για να αντιδράσω σε κάτι που ταλαιπωρεί τους άλλους; Αλλά βέβαια, μ’αυτή τη λογική φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Μακριά από τον κώ… μας και όπου θέλει ας είναι!». Ο όρθιος κύριος βιάζεται να ‘μαζέψει’ όσα προείπε για να συμφωνήσει μαζί του και να του αποδώσει δίκιο. Βλέπετε, τον ξάφνιασε η…αλληλεγγύη.
Αυτή δεν είναι μια μικρή μόνο εικόνα από την πραγματικότητα γύρω μας; Για πόσα πράγματα που σε μας μπορεί να μοιάζουν αυτονόητα, σε άλλους προκαλούν ξάφνιασμα; Ο καθένας το έχει πολύ εύκολο να «συμπονά», να «κατανοεί», να «συμμετέχει» στο πρόβλημα του άλλου. Όλα αυτά όμως, συνήθως, με τα εισαγωγικά τους. Δηλαδή, επιφανειακά. Πάρα πολλοί άνθρωποι (ίσως και η πλειοψηφία), δεν μπαίνουν καν στον κόπο να νιώσουν, να κοιτάξουν πιο βαθειά, να συμμετάσχουν σε αυτό το οποίο για τον διπλανό τους αποτελεί πρόβλημα. Πραγματικό πρόβλημα.
Για παράδειγμα, είσαι άνεργος; «Τι να κάνεις; Υπομονή» σου λέει ο εργαζόμενος χωρίς να προσπαθεί καν να υποψιαστεί την αγριότητα της ανεργίας. Ή έχεις πρόβλημα υγείας; «Κουράγιο» είναι η απάντηση, αλλά καμία περαιτέρω κουβέντα που πραγματικά να δίνει κουράγιο στον άρρωστο. Παίρνεις έναν κουτσουρεμένο μισθό, όποτε θυμηθεί να τον δώσει ο εργοδότης; «Ε, τουλάχιστον δουλεύεις» είναι η σύνηθης απλοϊκή απάντηση.
Καμία ουσιαστική συμμετοχή σε ζητήματα που εφ’όσον αφορούν τον άλλο και όχι εμάς, θεωρούμε ότι δεν μας αφορούν ιδιαίτερα. Πιστεύουν πολλοί ότι τα δεινά του διπλανού δεν θα χτυπήσουν ποτέ τη δική του πόρτα. Όταν βέβαια κάτι τέτοιο συμβεί, η συμπεριφορά αλλάζει εντελώς. Διαμαρτύρεται ο μέχρι χθες «ασφαλής» πολίτης! Σκέφτεται «γιατί να συμβεί σε μένα;», πέφτει από τα σύννεφα, καθώς τα «αυτονόητα» της δικής του ζωής τον εγκαταλείπουν.
Ουσιαστικά το μόνο αυτονόητο είναι ότι όλα μπορούν να συμβούν σε όλους. Ακόμη και τα πιο παράδοξα για το νου του ανθρώπου. Και αν έχει κανείς αντίρρηση, ας ρωτήσει ανθρώπους που κοιμούνται στα παγκάκια ενώ μέχρι χθες είχαν σπίτι, δουλειά, οικογένεια ή πηγαίνουν στα συσσίτια, ενώ μέχρι χθες είχαν μπροστά τους ένα πλούσιο τραπέζι …
Πηγή: ΤΟ ΧΩΝΙ
Ε.ΠΑ.Μ. Πάτρας 